Op 28 juni jl. reisden we met een aantal mensen af naar Frankrijk om de "Marmotte" op zaterdag 4 juli te rijden.

Op 4 juli ging om 04.00 het wekkertje af. Het startsein voor "de-dag-van-het-jaar" was gegeven. Om 05.00 werd er ontbeten, proppen, proppen en nog eens proppen. Het wondermiddeltje van Frans, de blik rijstepap stond ook op het menu, alleen nu één blik per persoon. Na het ontbijt probeerde iedereen op het toilet nog een grote boodschap kwijt te worden, wat bij mij in ieder geval niet lukte! Frans, Ger en ik hadden afgesproken in het "SABIC-tenue" te rijden omdat we zo elkaar beter konden vinden in de koers. Doelstelling was immers gezamenlijk als groep uit rijden! We vertrokken uit Besse om 05.45 richting de camping aan de voet van de Alpe d’Huez waar Martin zijn kamp al had opgeslagen. Toen we hier aan kwamen had ik al een bidon sportdrank achter de kiezen. We konden bij hem 2 auto’s parkeren en de plek was zeer gunstig om vooraf aan de klim van de Alpe nog even wat voedsel en drinken uit de auto te pakken.

Om 06.45 stonden we aan de start. We zouden om 07.00 vertrekken, maar uiteindelijk drukte ik om 07.15 uur de Garmin op de startlijn in. Het was nog behoorlijk fris wat ik alleen maar kon toejuichen, want de hitte was tot dusver mijn grootste vijand. We hadden vooraf afspraken gemaakt over de aanloop. Die moest sneller dan Ger en Frans vorig jaar hadden gereden (ca. 22 km p/u). We reden de eerste 9 km in 32 km p/u gemiddeld alvorens de eerste hoogtemeters bedwongen moesten worden. Een paar kilometer verder startte de beklimming van de Croix de Fer. Frans en Raymond reden wat verder naar voren. Zoals afgesproken bleef ik bij Ger. We reden gezamenlijk naar de top en hadden Raymond inmiddels achterhaald. Onderweg natuurlijk niet vergeten om van de natuur te genieten en voldoende te drinken en eten. Bij Lac de Grand Maison ging het bergaf en daarna ging het weer stevig omhoog. Het was een schitterend gezicht om het lange lint van fietsers naar boven te zien kruipen in deze robuuste omgeving. Na 2 uur 24 minuten kwamen we gezamenlijk op de top van de Col du Glandon. Na het vullen van de bidons (ik had er tijdens de klim bijna weer 2 leeg), een klein stukje banaan en een plasje, de windjack aangetrokken en de   afdaling naar Sainte-Marie Cuines. Nu kwamen nog 30 verraderlijke kilometers vals plat, wind tegen. Nadat we de jasjes weer hadden uitgetrokken zochten we een groep op, die eigenlijk iets te hard ging maar we besloten toch te volgen. Uiteindelijk kwamen we hier goed door heen en wonnen behoorlijk veel tijd t.o.v. het tijdschema van het vorig jaar.

Na 79 kilometers en 3 uur en 45 minuten (netto rijtijd) begonnen we aan de klim van de Col du Telegraphe. De temperatuur begon behoorlijk te stijgen. Gelukkig konden we hier nog profiteren van de schaduw in een aantal bochten. Raymond reed een stuk vooruit. Zelf volgde ik Frans en Ger bleef een beetje achter. Toen het gat met Ger te groot was (we zagen hem niet meer) besloten Frans en ik even in de schaduw om hem te wachten. Raymond, die bij een post zijn bidons was gaan vullen, was inmiddels ook aangesloten. Na een paar minuten waren we weer compleet en vervolgden onze weg. Na 5 uur en 2 minuten kwam ik in gezelschap van Frans boven aan op de top. Raymond was er al en Ger kwam ietsjes later. De bidons werden wederom gevuld en vlug wat gelletjes en repen naar binnen gewerkt om vervolgens de afdaling in te gaan richting de Galibier. Ik had inmiddels flink last van buikpijn en moest nodig naar het toilet, echter die waren nergens te bekennen, dus maar doorbijten. De lucht kleurde langzaam donker, een onweer was op komst en het begon harder te waaien. Voor mij een geschenk uit de hemel, want hierdoor was de zon ook deels verdwenen. Raymond ging het snelste omhoog. Ik volgde Frans op kleine afstand en Ger reed iets achter me. Wat een schitterende klim om te zien. Ik had voor mijn gevoel nog goede benen en kon redelijk goed omhoog. Ca. 3 kilometer voor de top smakte een paar meter voor me een renner met kramp op het wegdek en werd door zijn maat overeind geholpen. Met nog 2 bochten te gaan hoorde ik Martin ons aanmoedigen en na 7 uur en 5 minuten kwam ik een dikke minuut achter Frans op de top. Ger had ook de klim goed doorstaan en kwam 5 minuten later ook op de top aan. Het was 15.00 uur en we lagen één uur voor op het schema van de afgesproken deadline van 16.00 uur. Joshua en Mark waren al 2 uur geleden gepasseerd, maar ja dat is een andere categorie. Het waaide flink op de top, bidons vullen, gelletjes naar binnen en dalen tot de Alpe d’Huez. De afdaling liep voortreffelijk en het begon in Bourg d’Oisans wat te druppelen hetgeen mij toch wel gelukkig maakte. Na 8 uur 25 rijtijd vlogen we de camping op, waar ik me kon verlossen van datgene wat me al 90 kilometer dwars zat.

Raymond was weer het eerste onderweg, Frans, Ger en ik volgden een paar minuten later. Helaas had de regen niet doorgezet en de zon brandde op het asfalt. Ik had al snel last van brandende voeten en snakte naar de eerste waterbron om te blussen. Gedurende de klim stapte ik 2 keer van de fiets bij het water om mijn voeten flink te koelen. Met nog 3 bochten te gaan zag ik echter een 'SABIC-truitje’ in de verte rijden. Het was inmiddels bewolkt geworden, een onweer was op komst en het begon te regenen. Ik verhoogde mijn snelheid en maakte op het laatste stuk nog flink wat terrein goed. Uiteindelijk finishte ik na 11 uur en 9 minuten (bruto tijd; netto rijtijd 10 uur en 4 minuten). Ik had de Alpe in 1 uur en 42 minuten bedwongen, 21 minuten langer dan afgelopen maandag. Ger en Frans hadden er 3 minuten korter over gedaan en Raymond had de klus in 1 uur 34 minuten geklaard. We hadden allemaal onze doelstelling gehaald, voor Frans, Ger, Raymond en ikzelf was dat als groep uitrijden. Joshua en Mark haalden GOUD.

Harrie Vogten