Le vainqueur du Géant de Provence of te wel hoe overwin ik de reus van de Provence “de Mont Ventoux “. Al enkele jaren staat deze col van buiten categorie op mijn programma. Een van de meest tot de verbeelding sprekende natuurfenomenen van de wereld.

Als uitvalsbasis werd in de afgelopen lange wintermaanden  bewust gekozen voor het plaatsje Villes sur Auzon, waarvan uit ik via Sault mijn ultieme droom werkelijkheid wilde laten worden. Dit traject is weliswaar langer (26 km), doch in de eerste 10 km minder stijl. Dit komt omdat Sault op 765 m hoogte ligt, dus minder stijgend.

Helaas werd ik bij aankomst op de camping aldaar geconfronteerd met de eerste tegenvaller: het bordje "complet". De steeds maar groter worden “grijze massa“. Waar ik overigens ook toebehoor, had mijn plekje ingenomen. Helaas was er geen plaats vrij. Dan maar verder zoeken. Campings in die regio in meer dan voldoende mate aanwezig. Bijna iedereen lijkt te komen om te fietsen is je eerste indruk.

In Bedoin was gelukkig wel plek. Camping LaGarenne op 3,5 km voor de feitelijke beklimming begint en op een hoogte 295 m. Weliswaar 470 meer klimkilometers dan vanuit Sault. Na  enkele dagen rust te hebben genomen om bij te komen van de lange reis met caravan werd het de hoogste tijd om mijn conditie te gaan testen. De col de Madeleine, hoogte 458 m richting Malaucène werd 2 maal beklommen; stijgingspercentage van 4,7%. Ging mij heel goed af. Dus aan de vorm zou het niet liggen.

Op zondag de 16 juni zou ik de Reus dan gaan beklimmen. Zoals vermeld was het eigenlijk de bedoeling om vanuit Sault te klimmen, doch wegens wegwerkzaamheden aldaar werd mij dit afgeraden. Dit jaar is de Ventoux nl. weer opgenomen in de ronde van Frankrijk, dus een nieuw wegdek is dan gebruikelijk. Alweer een domper. Restte thans niets anders dan voor de moeilijkste / steilste kant te kiezen, alsof ik nog een keuze had !! Ik had me voorgenomen deze klus proberen te klaren in 2 uurtjes, doch gaande weg had dit voornemen enige bijstelling nodig.  De aanvangsfase is 3,5%, doch na 4 km bij Saint Estène gaat de stijging naar ruim 10%  en dit loopt door tot het bekende Chalet Reynard of te wel 10 km lang. Dan uit het bos komend (de zgn. route Forestière) glimt de Reus aan de horizon. Uitdagend zeker. Hij spoort je aan om door te gaan. De professionele fotograven aan de kant spreken je beurend toe. Steken je nog snel een kaartje in je achterzak met vermelding van de locatie waar je de genomen foto’s (tegen betaling)  kunt ophalen. Nog 4 km te gaan. Volgens het routeboekje nu nog maar een stijging van 2 x 8%; de laatste km is om je te pesten n.l.  11%. Nog een korte uitwisseling van enkele woorden met een Franse  coureur: “c ‘est dur nest pas“ is op dat moment het enige wat ik aan conversatie kon opbrengen. De 2 bananen, 2 bidons gevuld met een isotone dorstlesser zijn al bijna leeg. Nog 2 muesli-reepjes moeten voldoende zijn/ Angstvallig kijk ik maar weer eens naar mijn pion: nog 2 tandjes over. Dat moet lukken houd ik me voor. Op 2 km voor de top zie ik in een ooghoek het gedenkmaal voor Tommy Simpson. Een enkeling is afgestapt om mogelijk een saluut uit te brengen aan de held voor eeuwig, die in 1967 hier het leven liet. Zoals later blijkt in combinatie met warmte, uitdroging en alcoholgebruik. Na 2 uur en 10 minuten, gemiddeld 10 km. per uur en 1740 Kcal te hebben verbruikt, kom ik voldaan en opgelucht boven. De hartslag geeft een gemiddelde van 148 aan.

Dan blijkt dat mijn eega me met de auto tijdens de klim had gemist. Dit kan veroorzaakt zijn door een horde van oldtimers (tractoren) die op deze dag tussen alle toerfietsers zich ook een weg baanden naar de top. Waarom deze dag, denk ik dan maar. Hadden wat mij betreft best een andere dag mogen kiezen. De diesellucht komt me langzaam maar zeker de strot en neus uit. Dan maar naar beneden, bij km.19 stond zij goddank aan de kant met het zo belangrijke windjakje. Boven was het 14 graden, dus van belang om dit aan te trekken, zodat je niet te snel gaat afkoelen. Na enkele zinnen met haar te hebben uitgewisseld ben ik de diepte ingedoken. Zij kon mij met de auto met enige moeite volgen, snelheid op de teller op bepaalde stukken zelfs 72 km. Na 25 minuten was ik weer in Bedoin op de camping. Een blikje heerlijk gekoeld gerstennat van tante Wies was in ieder geval mijn beloning voor een kleine 3 uur afzien.

“Zo deze staat mooi op je palmares“. Ik was in ieder geval zeer tevreden.  De partner apentrots.

Lei Janssen