1-3 juli: GrossGlockner 2016
De statistieken:
| Bestemming | Afstand | Hoogte | km/uur | |
|---|---|---|---|---|
| Eerste dag | Enzingerboden | 115 | 1160 | 23,5 |
| Tweede dag | Grossglockner | 85 | 2110 | 18 |
| Derde dag | Kolm Saigurn | 105 | 1410 | 22 |
Het VERSLAG:
Planning
Mallorca ging dit jaar niet door, en dan mis je een echte uitdaging, een doel voor dit seizoen waar je met de fietsmaten van TCE naar toe kunt leven. Toen dan ook de mogelijkheid zich voordeed om aan te sluiten bij de Brightlands Austria Challenge 2016 waren er al snel 6 leden gevonden, de twee Fransen, Chris, Martin, Wil en Henk. De andere deelnemers: organisator en leidsman Klaas, energieke twintiger Marnix, Hub en Har van tourclub De Maaslanders, Fred en Toine. Planning: drie dagen fietsen, op 1-2-3 juli.
Doel was de Grossglockner Hochstrasse, met als hoogste punt Hochtor op 2504 meter. Een van de zwaarste beklimmingen in Europa, maar als beloning wel prachtige uitzichten. Om er een beetje in te komen had reisleider Klaas twee "klimmetjes" ingepland, naar Enzingerboden op 1478 m en naar Kolm Saigur op 1596 meter.
Ons logies was in gasthuis Klawunn in Furth-Kaprun. Het zou een schitterende trip worden.
Heenreis, donderdag 30 juni
We werden thuis luxe opgepikt door de chauffeurs Wil en Martin. Om 8 uur s'morgens vertrek, afstand 850 km, met een beetje geluk zouden we tegen een uur of zes daar moeten zijn. De reis verliep voorspoedig, heldere hemel en niet al te druk, rustpauze, plasje en koffie tegen een uur of 12.
Niets vermoedend hervatten we de reis, tot we voorbij Neurenberg in een file liepen, ruim twee uur muurvast. Links en rechts werden campingstoeltjes tevoorschijn gehaald, verbroedering tussen lotgenoten, zonnetje aan de hemel, lijdzaam wachten. Door de vertraging lopen we in het drukke stroperige verkeer rond München. Om 9 uur bij het hotel, we konden meteen aanschuiven voor de warme hap. Een prima hotel, grote kamers, perfect eten, bediening door dames in dirndljurk, onder supervisie van twee krasse knarren, de ouwelui van de gasthaus eigenaar.
Mallorca ging dit jaar niet door, en dan mis je een echte uitdaging, een doel voor dit seizoen waar je met de fietsmaten van TCE naar toe kunt leven. Toen dan ook de mogelijkheid zich voordeed om aan te sluiten bij de Brightlands Austria Challenge 2016 waren er al snel 6 leden gevonden, de twee Fransen, Chris, Martin, Wil en Henk. De andere deelnemers: organisator en leidsman Klaas, energieke twintiger Marnix, Hub en Har van tourclub De Maaslanders, Fred en Toine. Planning: drie dagen fietsen, op 1-2-3 juli.
Doel was de Grossglockner Hochstrasse, met als hoogste punt Hochtor op 2504 meter. Een van de zwaarste beklimmingen in Europa, maar als beloning wel prachtige uitzichten. Om er een beetje in te komen had reisleider Klaas twee "klimmetjes" ingepland, naar Enzingerboden op 1478 m en naar Kolm Saigur op 1596 meter.
Ons logies was in gasthuis Klawunn in Furth-Kaprun. Het zou een schitterende trip worden.
Heenreis, donderdag 30 juni
We werden thuis luxe opgepikt door de chauffeurs Wil en Martin. Om 8 uur s'morgens vertrek, afstand 850 km, met een beetje geluk zouden we tegen een uur of zes daar moeten zijn. De reis verliep voorspoedig, heldere hemel en niet al te druk, rustpauze, plasje en koffie tegen een uur of 12.
Niets vermoedend hervatten we de reis, tot we voorbij Neurenberg in een file liepen, ruim twee uur muurvast. Links en rechts werden campingstoeltjes tevoorschijn gehaald, verbroedering tussen lotgenoten, zonnetje aan de hemel, lijdzaam wachten. Door de vertraging lopen we in het drukke stroperige verkeer rond München. Om 9 uur bij het hotel, we konden meteen aanschuiven voor de warme hap. Een prima hotel, grote kamers, perfect eten, bediening door dames in dirndljurk, onder supervisie van twee krasse knarren, de ouwelui van de gasthaus eigenaar.
Het weer en de ritten
De weersvooruitzichten beloofden weinig goeds, de buienradar gaf elke dag minimaal 50% kans op regen. Wijsheid is een goede zaak, en die kwam van de ouweheer. Opa elke dag in lederhose, krakende knieën, maar al om 4 uur uit de veren om het ontbijt klaar te maken, op zijn eigen tempo, en overdag een handje meehelpend in de op 2000 m gelegen berghut 'Salzburgerhaus' (tripje met de kabelbaan). Zijn advies: morgen droog, later kans op regen, zaterdag de beste dag van weekend, zondag nog onzeker. Dus morgen naar Enzingerboden, zaterdag de koninginnerit naar GG, en zondag maar zien.
De weersvooruitzichten beloofden weinig goeds, de buienradar gaf elke dag minimaal 50% kans op regen. Wijsheid is een goede zaak, en die kwam van de ouweheer. Opa elke dag in lederhose, krakende knieën, maar al om 4 uur uit de veren om het ontbijt klaar te maken, op zijn eigen tempo, en overdag een handje meehelpend in de op 2000 m gelegen berghut 'Salzburgerhaus' (tripje met de kabelbaan). Zijn advies: morgen droog, later kans op regen, zaterdag de beste dag van weekend, zondag nog onzeker. Dus morgen naar Enzingerboden, zaterdag de koninginnerit naar GG, en zondag maar zien.
Tijdens het eten neemt Klaas het woord, heet iedereen welkom en hoopt op een voorspoedige en veilig fietsweekend. Als volgt leest hij voor uit de ANWB reisgids, met wetenswaardigheden over het gebied dat we morgen doorkruisen. Iedereen luistert ademloos toe, een educatief moment wat zich elke avond zou herhalen, Klaas bedankt.
Vrijdag 1 juli, Enzingerboden
Rustig begin, om 9 uur op de fiets. De garmin bracht ons via een mooie route, de Taurenradweg door het dal naar Utendorf, het begin van het Stubachtal. Door het dal loopt de Stubach panoramastrasse. Lengte zo'n 16 km, geleidelijk omhoog gaand, de laatste 6 km gaat het omhoog met gem. 8%. Doel is een klein stuwmeer en 'kraftwerk' bij Enzingerboden waar het water uit een aantal stuwmeren van hoog uit het dal via grote leidingen naartoe wordt geleid, en verder naar nog een kraftwerk verder onder in het dal door de dikke leidingen die we eerder zagen.
Na een aanloop van een paar km start een geleidelijk steiler wordende klim van bijna 15 km. Ieder gaat op eigen tempo omhoog, zoeken naar de juiste cadans, het pelotonnetje trekt uit elkaar, de verschillen tekenen zich af. Iedereen haalt het beste uit zichzelf. Tot ieders verassing komt Marnix vlotjes voorbij (zijn hoogtepunt tot dan de Amerongense berg) en gaat zelfs over een verbaasde Martin heen. Jeugdige overmoed? we zullen het zien.
Het dal wordt smaller, rechts de ruisende beek, in de hoogte een paar dikke leidingen die omlaag komen. Halverwege de klim komen we bij deze enorme pijpen, we kunnen ze aanraken, tijd voor een paar foto's, voor sommigen een dankbaar moment om effe te stoppen. Verder omhoog, en voorbij een bocht zijn we plotseling op het eindpunt aanbeland, het stuwmeertje van Enzingerboden op 1478 m hoogte. Marnix is als eerste boven gekomen, op de voet gevolgd door Martin. De rest volgt spoedig, een voor een komen de mannen de bocht om, en plotseling arriveert ook Toine, chapeau en bewondering voor z'n prestatie. We hebben wat lekkers verdiend, op zoek naar een terrasje voor een hapje. De eerste kennismaking met kaiserschmarrn, een soort verknipte pannenkoek met een schaaltje appelmoes of bessenjam. Iemand beweert dat je het gerecht ook bij de Aldi kunt krijgen, iemand meende zelfs en pak in de keuken te ontwaren (flauwekul). De sfeer wordt jolig, zeker toen de soep met knodel werd opgediend en steeg naar een hoogtepunt met de goulash suppe van Klaas. Tot zover de kennismaking met de Oostenrijkse keuken.
Het dal wordt smaller, rechts de ruisende beek, in de hoogte een paar dikke leidingen die omlaag komen. Halverwege de klim komen we bij deze enorme pijpen, we kunnen ze aanraken, tijd voor een paar foto's, voor sommigen een dankbaar moment om effe te stoppen. Verder omhoog, en voorbij een bocht zijn we plotseling op het eindpunt aanbeland, het stuwmeertje van Enzingerboden op 1478 m hoogte. Marnix is als eerste boven gekomen, op de voet gevolgd door Martin. De rest volgt spoedig, een voor een komen de mannen de bocht om, en plotseling arriveert ook Toine, chapeau en bewondering voor z'n prestatie. We hebben wat lekkers verdiend, op zoek naar een terrasje voor een hapje. De eerste kennismaking met kaiserschmarrn, een soort verknipte pannenkoek met een schaaltje appelmoes of bessenjam. Iemand beweert dat je het gerecht ook bij de Aldi kunt krijgen, iemand meende zelfs en pak in de keuken te ontwaren (flauwekul). De sfeer wordt jolig, zeker toen de soep met knodel werd opgediend en steeg naar een hoogtepunt met de goulash suppe van Klaas. Tot zover de kennismaking met de Oostenrijkse keuken.
Na een groepsfoto, betalen breken we weer op. Het is nog vroeg, pas 35 km op de teller, we besluiten om na de afdaling er nog een lusje aan te plakken.
Tegen vier uur en na zo'n 115 km en bijna 1200 hm en net voor een flinke regenbui arriveren we weer bij het gasthaus. We hebben een stevig glas bier verdiend, maar Wil adviseert om eerst te douchen, en daarbij minstens vijf minuten een koude douche op de benen te zetten, dit moet de ontstekingsreacties na een grote inspanning beperken. Iedereen volgt het advies op, pas na ruim drie kwartier wordt de eerste weissenbier besteld.
Foto 1: De dikke leidingen die het water van stuwmeer boven in de bergen naar de waterkrachtcentrale in het dal leiden.
Foto 2: vlnr Marnix, Martin, Wil en Klaas.
Foto's 3-4-5: de Oostenrijkse keuken, soep met knodel, kaiserkschmarn, goulashsuppe in broodje.
Groepsfoto vlnr: Frans, Chris, Klaas, Frans, Martin, Toine, Fred, Hub, Marnix, Har en Wil (niet op foto: Henk)
Zaterdag 2 juli, koninginnerit Grossglockner.
De avond ervoor kregen we het advies om vroeg te vertrekken, om de drukte van auto's en motoren voor te blijven. Dus om half zeven aan het ontbijt, om half acht op stap. Na zo'n 15 km start de klim, zou ruim 20 km trekken met gemiddeld 10%. Dat wisten we toen nog niet, iedereen dacht/hoopte dat het bleef bij 8% met stukken van 10%.
Onderweg twee keer op elkaar gewacht om de verschillen niet te veel te laten oplopen.
Intussen snorden als een stel horzels een sliert sputterende brommertjes langs, de fors gebouwde coureurs gehuld in een kunstleren jacq met stoere opdruk, een knipoogje naar de Harley motorduivels.
Ook nu weer Martin en Marnix snel uit zicht, ieder zoekt z'n ritme en regelmatige ademhaling. Vooral sparen, dan heb je later nog wat over, misschien. Na nog een welkom tussenstopje waar we van de mooie omgeving genoten, kwam het Fush-torentje (zie foto) ver boven ons in zicht, gaf het gevoel van 'pffft, we zijn er bijna'.
Een km voor het torentje komt een Mercedes langs, raampje naar beneden, en daaruit schalt een stem "jongens, goed zo, volhouden", later bleek dit Toine te zijn. Waar komt die plotseling vandaan? Toine schatte in dat het er vandaag niet in zat, is bij het tolstation omgekeerd en terug naar het hotel, gedouched, geschoren, kopje koffie, de auto gepakt en terug naar de GG om ons een hart onder de riem te steken. Boven stond ie klaar met een brede grijns en camera.
Een km voor het torentje komt een Mercedes langs, raampje naar beneden, en daaruit schalt een stem "jongens, goed zo, volhouden", later bleek dit Toine te zijn. Waar komt die plotseling vandaan? Toine schatte in dat het er vandaag niet in zat, is bij het tolstation omgekeerd en terug naar het hotel, gedouched, geschoren, kopje koffie, de auto gepakt en terug naar de GG om ons een hart onder de riem te steken. Boven stond ie klaar met een brede grijns en camera.
De illusie van 'dit is de top' werd de grond in geboord, om de bocht gaat het weer een paar 100 m omlaag, en omhoog naar het tunneltje waarachter het echte eindpunt ligt, de Hochtor. In een eettentje kaiserschmarrn, pizza en tosti. Marnix zat nog vol energie, en besluit de Edelweisspitse er nog achteraan te plakken, wij trekken de jasjes aan en zetten de lange afdaling in. Bij het tolstation verzamelen, verrassend snel is ook de energieke Marnix er bij.
Na 85 km en 2100 hoogtemeters terug in het hotel.
Na 85 km en 2100 hoogtemeters terug in het hotel.
Aangekomen maken we nog net de laatste ronde van Max Verstappen mee, tweede plaats, trots op onze Max. En de eerste etappe van de Tour de France. S'avonds met z'n allen achter de buis voor Duitsland-Italië. Een sportieve dag, op de fiets en voor de buis, voldaan gevoel.
Zondag 3 juli, Kolm Saigurn
Na het geweld van gisteren, vandaag een rustige hersteldag. Denken we. In het begin van het dal meteen een flinke hup over, ontspannen, lang vlak of licht stijgend, tot de Tauern randweg ons rechts van de weg naar een steeds slechter wordend weggetje opstuurt, links de koeien in de wei, rechts de steile dalrand, plotseling ruim 15% steil omhoog, gelukkig kort en als beloning een mooi kapelletje en prachtig uitzicht. Aan het eind van vlakke een tolpoort en restaurant, en een stevige klim naar Kolm Saigurn in het vooruitzicht. Hub, Frans T en Har kunnen de verleiding niet weerstaan en reserveren alvast een tafel.
De rest omhoog. Wat me bijblijft is weer Martin en Marnix foetsie, Wil Fred en Henk kilometers diep hijgend elkaar geen meter toegevend omhoog, de laatste reserves worden aangesproken.
Kolm Saigurn blijkt verderop te liggen, achter een slagboom, slingerende gravelpad. Wachtende Marnix en Henk pakken dit nog effe mee, en we ontmoeten elkaar weer in het restaurant, voor de maagvulling.
Na 105 km en 1400 hm weer in hotel.
Kolm Saigurn blijkt verderop te liggen, achter een slagboom, slingerende gravelpad. Wachtende Marnix en Henk pakken dit nog effe mee, en we ontmoeten elkaar weer in het restaurant, voor de maagvulling.
Na 105 km en 1400 hm weer in hotel.
Bier, Touretappe en EK, laatste diner, evaluatie en dankzegging aan onze geweldige reisleider Klaas volgen. Een heerlijk fietsweekend, genoten van de ritten en de gezelligheid, trots op de prestatie.
Maandag weer retour naar Nederland. Wil en Martin brengen ons veilig en behouden thuis. Voor herhaling vatbaar.
Maak jouw eigen website met JouwWeb