De belevenissen van de Mallorca gangers 2015 door de ogen van onze meereizende reporter, Wim Janssen. Onze dank voor hem die alles zag, hoorde en er een verhaal van maakte.

 

 

Hier de routes van elke dag.                                                                

dag________	rit____________________	km___	tempo___	hm___
zondag	Petra	102	25,5	900
maandag	Galilea-Valdemossa	132	23,8	1600
dinsdag	S.Salvador - Randa Cura	125	23,6	1400
woensdag	hersteldag Sineu	92	24,1	700
donderdag	Orient	90	23,9	1000
vrijdag	Antharxt	115	23,5	1600
		---- +		-----+
	totaal	656		7200

 

Zaterdag 11 april 2015.

Start van de Mallorca-challenge van TC Elsloo.

Weken van voorbereiding in goede en slechte omstandigheden, met grote en kleine groepen gingen vooraf aan de Mallorcaweek van 11 t/m 18 april. Het ambitieuze programma dat Koen had gepresenteerd bracht menigeen  aan het twijfelen. Gaan we trainen, d.w.z. ons fietsseizoen voorbereiden of wordt het al testen waar ieder staat ? Ter geruststelling staat in de Statuten van de Toerclub: “ Samen uit, samen thuis”. Daarom stonden er zaterdag 12 gelijk gestemden klaar om met twee busjes richting Keulen-Bonn te rijden. Gelukkig waren deze uitgerust met een TomTom want beide chauffeurs hadden deze route nog nooit gereden. Heel iets anders dan de uitgestippelde routes van Koen die zelfs blindelings en met twee vingers in de neus onze Mallorca-routes zou kunnen afleggen. Wie gingen de uitdaging aan? Koen, Francien, Frans J, Frans T, Martin,Chris en Rien, Rene, Thei, Harrie V en Harrie de penningmeester,Fred,Henk, Silvio en Wim J.

Op het vliegveld de gebruikelijk ceremonies: veel te vroeg, te zware koffers ompakken, hangen, wachten, wat eten en drinken, weer hangen en wachten en eindelijk de trap op naar het vliegtuig. De eensgezindheid en het bij elkaar blijven van de club was hier ver te zoeken. Ieder had zijn eigen stoel toege-wezen gekregen en zat verspreid over het hele vliegtuig.Onwillekeurig kwam bij mij de volgende vergelijking naar boven: Samen in de bus, maar als het vliegtuig omhoog gaat, de berg beklommen moet worden, dan is het ieder voor zich. We verliezen elkaar wel niet uit het oog, maar het blijft dan individueel klimmen. Het grote verschil tussen vliegtuig en berg is echter dat de volgorde totaal anders zal zijn. Wim zat in het vliegtuig als eerste van de club, maar zal op de klims in Mallorca die plek zeer zeker niet meer innemen.

Zoals dat in wielertermen heet:” De bloemen worden pas op de finish ver-deeld”.

De landing na dik twee uur verliep redelijk zacht, de shuttle naar het hotel had enige vertraging, deze keer twee Duitsers die ons in de wielen reden, maar dat werd meer dan genoeg gecompenseerd door Fred die ons al stond op te wachten. En als ervaringsdeskundige leidde hij ons naar het inchecken bij de dames Rompelberg en daarna in het technische gedeelte erna, het uitreiken en afstellen van de fietsen. Ook een uiterst deskundig team  en eventueel aangevuld door Fred Cremers zelf.Tevreden ging ieder naar zijn kamer terug om zich wat op te frissen, want de hoogtemeters met Ryanair hadden toch hier en daar wat zweetdruppeltjes gekost.Die moesten even weggewerkt worden.

Wat natuurlijk als afsluiting van die avond ook nog weggewerkt moest worden, sorry voor de uitdrukking, was het diner. Dat werd gezamenlijk in een hoek van het restaurant gedaan. Leuk om te zien hoe ieder zijn keuze maakte om zo goed als mogelijk voorbereid te zijn op de volgende dag. Veel koolhydraten en zoetigheden of lekker genieten van datgene wat je thuis niet altijd geserveerd krijgt. Natuurlijk moet alle eten ook zwemmen, waarbij wijn, bier, frisdrank de boventoon voerden.

Omdat de kippen in Mallorca later op stok gaan, werd nog even een of meer afzakkertjes genomen bij Paco, die misschien bij onze binnenkomst maar even een Happy Hour had ingesteld.

Maar toen de haan voor de eerste keer kraaide en de kippen naar hun stok dirigeerde was het voor ons tijd om ook de kamers op te zoeken.

Wat zich die eerste nacht in een van de “Bestuurskamers” afspeelde zal morgen aan  den volke verteld worden. Let dus op, want het zal echt smullen worden.

 

    

Zondag 12 april 2015.

 

Thema van de dag: “Van je bestuursleden moet je het hebben!”

 

Het ene jaar is het andere niet, daar weet Harrie V. na vannacht alles van.

Verandering van bed, van linker naar rechterkant, kan al grote gevolgen hebben. Vorig jaar nog linksom om naar het toilet te gaan, betekent voor hem ook nu dezelfde kant uit en als je dan aan een deur komt zal daar achter uiteraard ook het kleine kamertje liggen. Maar nee hoor, deze keer had men er een gang gesitueerd.Voordat hij de hele situatie overzien had viel de deur in het slot en stond Harrie in zijn onderbroek op de gang. Geen nood echter, want netjes kloppen en Henk zal wel open maken. Jammer dan, want Henks herinnering van vorig jaar toen de jongens Beckers uit balorigheid wat tromgeroffel op de deur hadden geproduceerd deden hem besluiten om verder niet te reageren. Ook de afwezigheid van Harrie deed bij hem geen belletje rinkelen. Dus omdraaien en doorpitten. Harrie liep schichtig om zich heen kijkend naar beneden, vertelde zijn malheur aan de dienstdoende baliemedewerker en deze overhandigde hem een reservepasje waarmee hij eindelijk zijn kamer en bed kon opzoeken. Of hij toch nog eerst het kleine kamertje had bezocht blijft even in nevelen gehuld. De moraal van dit verhaal: “ Als je eenmaal uit het bestuur bent gestapt wordt je direct buiten gesloten.”

Met dit verhaal nog in ieders gedachten werd onder leiding van Koen en Martin de rit naar Petra gestart.Die zou 102 km., 966 hm. en 25 km. gemiddeld opleveren. Omgerekend dus 4 uurtjes op het smalle zadel. Het eerste stuk liep parallel langs de autoweg omhoog en bij het terugkomen langs dezelfde weg bleek pas hoe verraderlijk steil dit stuk was. Nodig of niet, maar Harrie, onze penningmeester, werd heel sociaal door een aantal van ons even voorzien van een helpend handje in de rug. Daarvoor werden we ’s avonds bij Paco ruimhartig bedankt

Wij reden met beentjes vol Limburgse kilometers door een golvend landschap, nog mooi groen en hier en daar een zelfde kleur boompjes met oranje sinaasappels eraan. Achter mooi los gestapelde muurtjes lagen soms kolossale landhuizen verscholen die beschermd werden door meestal fel keffende kleine hondjes.Van dorp naar dorp werd gereden en omdat deze meestal hoog in het landschap lagen betekende dat voor onze Garmins heel wat hoogtemeters. En in het dorp zelf moesten we menigmaal stevig op de pedalen om de steile straatjes achter ons te laten. Maar daarbuiten werden we weer beloond met een pracht aan witte en gele margrieten. Links en rechts wat verder kijkend lagen de toppen van de bergen in de zon te blinken. Dat zou ons terrein voor de komende dagen worden.

Inmiddels reden we met heel wat andere fietsers in file naar de beroemde twee pleinen van Petra, een pauzeplek die je gedaan moet hebben. Ook hier kon je je vergapen aan een landschap van fel gekleurde truitjes, dito fietsen, tafels vol gevarieerde eet- en drinkwaren en als spinnen in een web rondlopende dienstertjes. Er was er zelfs eentje bij die na het opnemen van onze bestelling ,waarbij even het woord viagra viel als eventuele doping, zich ontdeed van haar warme trui en deze pas weer aantrok toen wij weggingen.

Ging er naast wat mannenpraat ook nog wat anders over de tafel? Zeer zeker, want de beroemde en beruchte Calobraklim werd uitvoerig besproken. Wel of niet doen, afdalen en terug omhoog, vanuit de boot dit beest aanvallen, de groep opsplitsen,welke dag zoeken we uit? Op dat moment bleef het antwoord nog figuurlijk in nevelen gehuld.

Silvio ontpopte zich in Petra als zelfbenoemde waterdrager, een rol die hij bij elke pauzeplek met veel plezier op zich nam. Dat werd door eenieder hogelijk gewaardeerd. Dank, Silvio !

Broodjes gezond, koffie en cola zorgden ervoor dat we na 65 km. weer richting thuisbasis konden fietsen.De vele rotondes zorgden er soms voor dat het anders eensgezinde kopduo even uit elkaar gedreven werd. Eerste afslag of links of rechts was niet altijd duidelijk , zodat een klein deel van de groep getrakteerd werd op een rotonde extra. Gelukkig zonder ernstige of gevaarlijke gevolgen.

Na terugkomst meestal hetzelfde maar uiterst belangrijk ritueel: kopmensen, routeuitzetters, helpers in welke vorm dan ook worden bedankt. Fietsen inleveren, de rit nabespreken onder het genot van een pilsje, douchen, stevig eten om de tekorten aan te vullen en nieuwe voorraad op te slaan en gezellig en eensgezind de dag afsluiten tijdens het happy hour van Paco. Rond half elf worden de meeste pasjes voor de deurklink gehouden en treed een weldadige en dikverdiende rust in. Zelfs bij Harrie en Henk. Wim meent echter nog even een perceeltje eikenhout te moeten omzagen niet wetende dat Frans geen enkele interesse heeft in een kuub hout.Ten einde raad haalt hij bij Harrie V. een paar oordopjes. Dat werkt beter dan twee propjes w.c.papier.

En dan is zo’n dag gevuld met 102 km.-25.4 km.gemiddeld en 881 hm.

     

 

Maandag 13 april 2015.

 

Thema van de dag: “Mis je er een dan mis je er twee.”

 

Harry Geelen had er vandaag voor gekozen om zich bij de Rompelberggroep aan te sluiten. Dat bleek een prima keuze te zijn want hij kwam heel relaxt weer terug en kon zelfs zeggen:” Het had best wat harder gekund.”

De anderen mochten proeven van de eerste lange rit met daarin enkele mooie beklimmingen.

Om wat duidelijker te zijn even Koen citeren: “ Mensen, we hebben vandaag 3 langere klims van ongeveer 4/5 km. en 3 wat kortere. Daar vergaren we de ongeveer 1800 hm. bij elkaar. We zullen twee keer een terrasje nemen en dan zit dit gedeelte van de dag erop.”

Met deze wetenschap in onze achterzak vertrokken we in rap tempo, Palma al snel achter ons latend. Niet veel later doemde de eerste serieuze helling op. Zo voelden de mensen voorin de groep het althans. De laatsten konden al pratend en zittend in het zadel het gezwoeg vooraan rustig bekijken. Toen we aan Koen vroegen of dit nu telde bij de zware of lichtere categorie, kregen we te horen:” Deze telt nog helemaal niet mee!” Ik weet dat ik toen direct met een plof terugzakte in mijn zadel. Gelukkig zit er ook nog wat veerkracht in de zeem.

Maar de route was zo goed voorbereid dat de pauze altijd na een moeilijk moment kwam. Was de inwendige mens eraan toe, dan lag het terrasje al klaar. En moest er geïmproviseerd worden i.v.m. een weekmarkt dan werd het volgende dorpje gekozen waarbij Koen ook kon vertellen welke specialiteiten we konden verwachten. En als hij dat eens niet deed of wij er niet naar vroegen dan werden we daarvoor te rijkelijk beloond. Een veel te groot bord met brood, kaas en ham op de eerste pauzeplek, maar daartegenover weer een overheerlijk stuk chocoladetaart in Valdemossa.

Tussendoor deden we ook nog waar we voor gekomen waren: klimmen, dalen, kuilen en gaten ontwijken, elkaar waarschuwen bij tegenliggers of achterop komend verkeer, samen oversteken , in groepjes de hellingen aanvatten als de koers vrij gegeven werd en zeer zeker elkaar aanmoedigen en wachten op de achterblijvers. Heel sociaal, de eenheid die de TC Elsloo uitstraalde. Dat laatste was zeker het geval bij het zien van de mooie nieuwe truitjes. Een lust voor het oog om te zien. Een compliment voor de tenuecommissie. Hoe opvallend de nieuwe outfit wel was getuigde het volgende gesprek tussen Henk en Wim.

Henk: “Wim ,had je die reiger gezien die bovenop dat schaap stond?”

Wim: “Nee, maar ik weet wel waarom die reiger dat deed. Hij wilde het beste uitzicht hebben als wij in onze nieuwe tenues zouden langskomen.”

Hoe sprokkelden wij vandaag de hoogtemeters bij elkaar?

De meeste op de Galilea, de Sa Grau en de Claret. De eerste verzamelaars van de bergpunten kwamen uit het groepje Rene, Thei, Martin, daar in de buurt Henk, Chris en Rien, vervolgens Francien, omringd door Silvio, Frans T en Frans J en Harrie V. Wim sloot meestal de rij in gezelschap van Fred en Koen pendelde wat op en neer om het deelnemersveld in de gaten te houden. Vergeef me een eventuele foutieve inschatting, omdat je van achteren niet alles kunt overschouwen. Toch duurde het meestal maar enkele minuten voor dat iemand kon roepen: “Gruppo Completto”.

Vooral voor die laatste uitroep voelde Harrie V zich verantwoordelijk, geïllustreerd door het volgende voorval dat de titel van deze dag heeft opgeleverd.

Toen we in Calvia arriveerden versperde de weekmarkt onze route en aangezien we met een te grote groep waren stelde Koen voor om naar de volgende plek te rijden. Maar Harrie keek eens bedenkelijk om zich heen en had na een keer tellen in de gaten dat de broers Beckers ontbraken. Even paniek, was er iets gebeurd, waren ze een andere weg ingeslagen, of zaten ze doodleuk al aan de koffie op ons te wachten? Bellen hielp niet, want als eentje de telefoon niet meeneemt, dan doet de ander dat ook niet. Rene en Frans J. besloten om terug te rijden in de hoop er eentje te vinden, want dan is de ander niet ver daar vandaan. De rest van de groep reed al rustig verder naar de pauzeplek. Gelukkig werden zij snel getraceerd en konden ze uit de doeken doen dat de ketting van de fiets de boosdoener was. En als echte tweelingen hadden ze het euvel snel verholpen. Dat is het voordeel als je in tegenstelling tot iemand van ons over vier handen kunt beschikken.

Maar mis je er een dan mis je er gelijk twee!

Dit voorval en het fenomeen sa Calobra deed ons besluiten om ’s avond even te evalueren. Onder leiding van Fred werden in goed overleg een drietal besluiten genomen.

1.Zoveel als mogelijk compact rijden.

2.Telefoon meenemen.

3.Fred rijdt als allerlaatste om zodoende de troepen te kunnen overschouwen.

Alvorens een besluit te nemen over de sa Calobra werd duidelijk aangegeven dat het programma best ambitieus mocht genoemd worden, maar dat het door allerlei omstandigheden aangepast kon worden.

In goed overleg en kijkend naar ieders wensen en belangen werd besloten om de sa Calobra-rit niet te verrijden en voor een een andere variant te kiezen.

Wat kregen we vandaag voor de kiezen? 132km-23.8 gem. en 1583hm.

Unaniem vond men dit de zwaarste rit.

     

 

Dinsdag 14 april 2015.

 

Thema van de dag: “De dag van Francien!”

 

Harrie G. had vandaag zijn eigen programma samen gesteld. Met een gehuurde auto richting het berggebied rijden, daar een aantal mooie beklimmingen doen met de fiets, ergens lekker eten en tegen de avond de Opel Astra weer richting hotel dirigeren. Een mooie invulling, want hij was pas laat terug en dat is een bewijs dat het een goede keuze is geweest.

Bij de start kregen we als eerste weer een geschenk van boven, de stralende zon. Dat maakt de route nog aangenamer, het landschap aantrekkelijker en het humeur stijgt met het vorderen van de kilometers. De twee beloofde klims lagen na 50 en 85 km. Eerst naar San Salvador en dan vanuit Felanitx naar het hoger gelegen klooster van Randa Cura.

Totaal leverde dat 1363 hm. op, na 126 km en met een gemiddelde van 23.6 km. Na de eerste aanloop met veelal mooie en goed lopende wegen, werden we in de volgende stukken geconfronteerd met Vlaamse en Roubaixachtige wegen: draaien en keren, gaten en kuilen vermijden, afremmen voor verkeersdrempels en knobbels, kortom zeer geconcentreerd rijden en een aanslag op ieders gestel, armen en schouders op de eerste plaats. Vooral voor Francien was het een kwelling. Haar linker schouder zoveel mogelijk sparende had tot gevolg dat ook de rechterkant overbelast werd. En als je dan ook nog 5 km. moet klimmen tegen percentages van 7/8 procent en met de nodige hairpins, dan mag het je boven best even te veel worden. Dan mag je best even de luwte zoeken samen met Koen en Fred. En dan mogen Harrie, Frans T en Silvio als koprijder, hier genoemd worden voor hun steun tot aan de top.

Als dan het ergste leed geleden is en de adrenaline nog in het lijf aanwezig is dan komt haar sterke karakter weer naar boven. Dan gaat er bij haar de turbo weer op en vlamt ze de 7heuvelenweg op en af alsof ze aan een tijdrit bezig is. Koen, FransT, Silvio, Wim en Chris weigert ze de koppositie en zonder remmingen neemt ze ons op sleeptouw tot het eind. Dat tempo is het resultaat van de midweekse snelheidstrainingen die ze met Fred en Ger Heuts doet. En zoals ze zich ook liet ontvallen doet het drinken van goeie sangria meer wonderen dan een zakje epo of een gekleurd pilletje.

Mannen, iets om na te denken voor ons!

Ook even nadenken voor Fred. Zijn voorstel om steeds de rijen te sluiten, werd al snel aan zijn laars gelapt, beter gezegd: “ Als zo’n zeven heuvels voor me liggen spring ik er als een tijger op en verorber ik ze stuk voor stuk.” Het zij je vergeven.

De laatste klim was in lengte gelijk maar meer een loper, zonder al te hoge stijgingspercentages. Fred waarschuwde ons van te voren om niet al te voortvarend aan de eerste mooie stukken te beginnen. En dat was wel nodig, want hier lag het mannetje met de hamer al op de loer. Opvallend dat wij absoluut niet de enigen waren die hier naar boven gingen en weer afdaalden. Afdalen betekent het diepste punt opzoeken, maar figuurliljk was het allerdiepste punt wel de aanblik van een collega-fietser die nooit meer op zijn fiets zou kunnen stappen. Dan ben je even stil, flitsen er allerlei gedachten door je hoofd, maar moet je tegelijkertijd ook bedenken dat je verder moet en hopen dat je gezamenlijk en in goede gezondheid weer terugkomt.

En dat laatste beseft de naamgever van deze dag maar al te goed: Francien.

     

Woensdag 15 april 2015.

 

Thema van de dag: “De Zonnepanelenroute.”

 

Vandaag kon iedereen met een gerust hart vertrekken, want de rit naar Sineu werd door Koen gekwalificeerd als een herstelrit. Als je na 92 km., 24.1 gem. en met 673 hm. in de benen het eerste pintje pakt dan zijn dat toch cijfers die na 3 dagen meetellen. Niet echter voor iedereen, want Rene en Thei sloegen het laatste terras over en kozen voor een extra rondje over de mooie Orient.

Dat vergde 40 km. met het nodige klimwerk en ook het risico van een hongerklopje. Daar zorgde de verraderlijke wind mede voor. Alle eten in hun achterzak werd aangesproken, tot het laatste kruimeltje toe. En dat leverde hen na afloop toch een voldaan gevoel op en Rene een mooie stap naar de 700 km. die hij op Mallorca wilde maken.

De eerste kilometers kenmerkten zich door veel draaien en keren, prachtige stille weggetjes die ook in ons Limburgse landschap voorkomen en dan holle wegen genoemd worden. Geconcentreerd rijden is de slogan hierbij, want ze zijn bezaaid met kuilen en gaten. Tegenliggers als collega-fietsers en auto’s maken het soms gevaarlijk en abrupt stoppen zorgt ervoor dat zadeltasjes losschieten, klem raken en beter werken dan remmen. M.a.w. dan krijg je geen tijd om uit te klikken en lig je zomaar ingeklemd tussen fiets en muurtje.

Dat overkwam Harry G. Knie en vinger kleurden al snel rood maar met bidonwater, een papieren zakdoekje en een elastiekje van de Garminhouder werd het euvel snel verholpen. Door roodgekleurde wijnvelden en groene weiden vol lammetjes werd de pauzeplek bereikt en zagen we dat de schade aan Harry best meeviel.

Toch nog even terug naar het begin van deze rit. Henk vroeg of ik het thema van deze dag al had gevonden. Op dat moment reden we langs een lang en uitgestrekt veld met zonnepanelen. “ Dat is vandaag mijn thema, ofschoon ik nog niet weet hoe ik dit ga verwerken. Dat komt waarschijnlijk wel in de loop van de dag.”

Wat heeft dat veld panelen nu met ons te maken, met fietsen in het algemeen?Wil je er plezier van hebben dan moet de zon meewerken, hoe is dat met ons fietsen. Regen en wind of een uitbundig schijnend zonnetje? Waar moet je ze plaatsen? Waar plaatst jij je demarrage? Wanneer kan ik gaan terugverdienen? Wij vragen ons af wanneer de investering in trainingen resultaat gaat opleveren.Welke subsidiemogelijkheden zijn er? Van wie kan ik profiteren, van wie kan ik voordeel hebben,wie houdt me even uit de wind?? Heb ik in de meterkast een nieuwe groep nodig? Zou een andere groep, een grotere of kleinere blok nodig zijn? Zijn panelen te koppelen? Heb ik iets aan samenwerken met anderen?

Als je deze gegevens op onze Mallorcaweek loslaat dan kan ieder voor zich er best wat momenten uithalen die zijn blijven hangen.En dat is natuurlijk positief bedoeld.

 

     

Donderdag 16 april 2015.

 

Thema van de dag: “De route van de Dierenspreekwoorden.”

 

Met al vier dagen Mallorca in de benen, anders en meer eten, alcoholische versnaperingen in hotel en bij Paco,wind en hogere temperaturen en weinig kans voor lichamelijk herstel begonnen hier en daar wat pijntjes op te spelen.

Sommigen waren nog Beresterk, zo fris als een Hoentje, maar anderen begonnen moe als een Hond te worden, maar gelukkig was niemand nog zo dood als een Pier.

Voor de eerste keer werden we niet gewekt door de zon, maar voorspelde de grijze lucht niet veel goeds. Tegen vertrektijd liet Pluvius zich gelden en veranderde het wegdek in een gladde glijbaan. Besloten werd om te wachten op droog weer en vooral een droge ondergrond. Er was geen enkele tegenspraak voor het besluit, we hadden geen koppige Ezels, geen blinde Mollen en geen dove Kwartels in ons midden.

Tegen 12.00 uur zou nieuw plan de campagne gemaakt worden. Harry G. en Thei besloten om samen een tocht te maken met de auto en Wim meldde zich af om zijn beentjes even rust te gunnen voor de laatste dag. Afdalen was al niet zijn geliefde bezigheid, maar met een nat wegdek erbij zou er een bange Wezel op de Rompelbergfiets hebben gezeten.Hij zou met Jose wat gaan eten en dan gaan werken aan de verslaggeving van de Mallorcaweek.

Tegen 12.30 vertrokken Martin, Rene, Henk, Chris en Rien, FransT en FransJ, Silvio, Harrie V, Koen, Fred en Francien voor een tochtje Orient, de beklimming die Rene en Thei op woensdag hadden gedaan. De 8 km. klim, tegen een gemiddelde van 5.4% bestaat uit een eerste klim, een afdaling, een vlak stuk en de slotklim. Maar omdat er nog wat hoogtemeters gemaakt moesten worden lag de Col D’Honor ook nog te wachten. Kortom, een best wel pittig middagrondje. Wat ik vanuit het peloton gehoord heb moet ik een drietal zaken vermelden:

- Silvio was op de pauzeplek in Alaro weer zeer waardevol, maar moest extra kilometers maken om water te halen. Compliment, Silvio! Hoe groot je als mens ook bent, in de dierenwereld ben je de ijverige Mier of de bezige Bij.

- Frans J. reed zo hard naar beneden dat de bandana uit zijn achterzak vloog. Rene zag dat, kneep in de remmen, stuurde rechtsomkeer en haalde het hoofddeksel weer op. Frans zo snel als een Haas en Rene het Lieveheersbeestje waar je op kunt vertrouwen.

- Harrie V. liet zich verleiden, volgens hem werd hij uit de bus gezet, om op het eerste stuk van de Orient de benen te nemen. Martin er achteraan om even op hem in te praten en Harrie nam weer plaats in de bus. Gelukkig achteraf, want zijn beentjes voelden toch niet zo goed als gehoopt.Je had bijna het vel al verkocht, maar de Beer nog niet geschoten. Gelukkig was er Martin die je weer op het nest terugbracht en handelde als een Vleermuis: met gezond verstand, inzicht en zorg voor ieders welzijn.

Pluvius was ons goed gezind, want hij wachtte met zijn tweede huilbui totdat iedereen terug was na 90 km., 1000 hm. en een gemiddelde van 23.9 km.

Trots als een Pauw brachten de TC Elsloo vertegenwoordigers de rest van de avond door, wetende dat de vrijdag een mooie en spectaculaire rit langs de kust zou opleveren.

 

Vrijdag 17 april 2015.

 

Thema van de dag: “Een rit die geen naam mag hebben.”

 

De laatste dag stond de zon al heel vroeg boven Mallorca en dat bleef zo de hele dag. Geen wolkje dat ons uitzicht versperde.En uitzichten kregen we meer dan genoeg voorgeschoteld. Koen beloofde ons voor de start de mooiste rit van de week, de kers op de toch al overheerlijke taart. De ingrediënten waren 115 km., 1800 hm, vele en soms technische afdalingen, 5 serieuze beklimmingen en twee pauzeplekken. Dit alles goed kneden en tenslotte enkele rotondes en verkeerslichten van Palma plus de beroemde boulevard langs de zee er onder spatelen. Even in de oven en smullen maar. Rene sprak vooral die 115 km aan want dat bracht hem dicht bij zijn missie om de kaap van 700km. totaal te overschrijden.” Daarom voor en na de rit nog 4.5 km. erbij trainen en dan heb ik de 700 in de achterzak.” Proficiat, Rene ! Ook nog dank dat hij samen met Koen en Thei het peloton de hele dag op sleeptouw nam. De wegen waren prima berijdbaar, zelfs nieuw geasfalteerd en dat maakte dat de stijgingen van 7 en 8 procent veel minder zwaar leken. De laatste restjes energie werden aangesproken, sparen hoefde niet meer en de prachtige omgeving had een verlichtende werking op de toch wel vermoeide spieren. Rotspartijen, uitzichten op de grillige kust, diepliggende blauwe baaien, hier en daar gelardeerd met witte zeilboten en traag overvliegende zeevogels, verscholen huisjes geplakt tegen de rotsen aan, uitzichtpunten waar even gestopt werd om foto’s te maken, kortom er was niets overdreven van morgen door Koen. Omdat wij niet alleen onderweg waren moest even gezocht worden naar een terras voor onze groep, maar ook daar bleek een prima alternatief te vinden. Alleen onze waterdrager had wat problemen, want bidons vullen met water van de buren viel niet in goede aarde. De groep zelf maakte er niet zo’n punt van want het bleek geen gespreksonderwerp meer te zijn onderweg. Rene had vandaag goede benen en eenzelfde stemming, want de laatste drankjes op het laatste terras kwamen op zijn rekening te staan onder het motto: "Ik ben in september? jarig.”

Inmiddels naderden we de buitenwijken van Palma en werden we van achteruit door Fred gedirigeerd om “hoppa, hoppa, hoppa” aan te sluiten en compact te rijden. Alsof we dat al niet de hele week hadden gedaan. Ik heb tenminste geen triple gezien! Ook de boulevard stuiterden we met hoge snelheid over en relatieve rust trad pas in toen we voor de laatste keer linksaf draaiden op weg naar……..hotel, fietsenkelder, uitschrijfbalie, halve liters en grote zakken chips. De rit stond in het routeboek als Andratx genoemd, maar dat is te weinig eer voor de werkelijk schitterende route. Geef er maar zelf een naam aan en zoek naar iets uit je eigen beleving van die dag.

Voldaan, moe, maar intens blij dat alles goed en veilig verlopen was spraken we af om na het diner de week nogmaals te evalueren.

Fred nam daarbij het voortouw en prees in het algemeen de saamhorigheid en het niveau van de groep. Apart en zeer terecht kreeg Koen alle lof toegezwaaid voor de prachtige routes en het leiderschap tijdens de ritten. Zijn medekoplopers, Martin, Rene, Thei en ieder die hierbij vergeten zou zijn, mochten ook alle credits in hun zak steken. Francien werd geprezen voor de wijze waarop ze zich in de mannenwereld had staande gehouden. Harrie V., bijgestaan door Bestuur TC Elsloo werd bedolven onder applaus voor alle voorbereidende werkzaamheden. Als mijn herinnering me in de steek heeft gelaten en iemand hier niet genoemd is, dan accepteer dit geschreven applaus: “Klap,Klap,Klap.”

Uiteraard werd Fred bedankt voor zijn aandeel in de hele organisatie en Henk overhandigde hem een fles gevuld met een persoonlijke boodschap van iedereen. Bij terugkomst zal hij nog wat tastbaarder bedankt worden.

Inmiddels heeft Fred alles gelezen en moet ik namens hem iedereen bedanken voor de mooie, hartverwarmende en treffende woorden. Bedankt, mannen!

Het zal niet vreemd zijn te zeggen dat Paco een uitgelaten stel WIELERVRIENDEN over de vloer heeft gehad die avond.

Jammer dat soms het gebruik van kleine dingen, grote gevolgen kan hebben.

Of duidelijker gezegd: de hele week stuur je de fiets tussen alle obstakels en gaten en kuilen door, maar eventjes appen met het thuisfront ontneemt je het zicht op een gat in de weg en knak zegt de enkel of een onderdeel ervan.

Dat overkwam onze waterdrager, Silvio. Koelen met ijs en hoog leggen zou verlichting moeten brengen om de volgende dag de terugreis wat aangenaam te maken. Maar het zou even wat anders lopen……..

 

    

Zaterdag 18 april 2015.

 

Thema van de dag: “Silvio en het Verdwenen Koffer.”

 

Het zou de titel van een sprookje kunnen zijn, maar verre van dat. Wel twee verhalen die eenzelfde tijdstip hebben, maar los van elkaar staan.

Allereerst Silvio. De enkel speelde hem nog zodanig parten dat het onverantwoord was hem veel te belasten. Martin legde de situatie bij Ryanair uit en tot ieders verbazing begon toen een geolied scenario te draaien. Drie persoonlijke begeleiders loodsten Silvio in drie verschillende rolstoelen langs elk checkpoint naar het vliegtuig. Als laatste in en uitstappen en in Keulen netjes naar buiten getransporteerd. Daar mochten wij ons pas weer over hem ontfermen.

Hij was sneller weer in ons midden dan Frans J. die tevergeefs op zijn koffer stond te wachten. Toen de band stopte bleek bij navraag aan de Ryanairbalie dat zijn koffer in Mallorca achtergebleven was en hij zonder fietskleding, zadel en andere inhoud richting huis moest vertrekken. Vervelend om zo af te sluiten.

De taxibusjes hadden inmiddels extra kilometers moeten maken i.v.m. een totale afsluiting van een stuk Duitse autoweg. Dat leverde ook nog wat vertraging op richting thuisfront, maar het belangrijkste was dat we veilig en wel rond 16.00 uur in Elsloo arriveerden. Er werd hartelijk afscheid genomen van elkaar na een bijzonder geslaagde fietsweek in Mallorca.

 

Namens alle deelnemers,

Wim Janssen.