Twee jaar terug hebben we met een groepje de oversteek gemaakt van Kanne naar Como. Dit jaar de sprong naar de Middellandse zee, van het Meer van Geneve naar San Remo aan de Middellandse Zee, waarbij we zoveel mogelijk cols meepikken. Net als vorige keer met begeleidende camper, een geweldige luxe. Deelnemers: Harold, Jan, Jochem, Martin, Henk B, Leo en Henk J.

Het zou een schitterende en uitdagende week worden. Gelukkig zonder lekke banden, geen valpartijen en gespaard voor materiaalpech.

De heenreis naar Geneve op de vrijdag: 4 man met de camper - 2 met vliegtuig vanuit Amsterdam en eentje met de trein, was voor het werk al in de buurt. De eerste camping en overnachting was aan de boord van het meer van Geneve.

Hieronder het overzicht van de ritten per dag.

Zaterdag eerste dag 13 sept

De eerste dag, symbolisch met het achterwiel in het meer van Geneve afgeschoten door onze camperchaufeur Leo. Zonnetje, flanerend moois langs de boulevard van het meer. De eerste 45 km langs autowegen door het dal, een dorpje in en hups, rechts meteen steil omhoog de Colombiere op. Een klim van 15 km waarbij 1100 hm overwonnen moeten worden.

Hier aan het begin van de klim zien we een dagelijks terugkerend ritueel: de fietsen aan de kant om overbodig gewicht te lozen. De mindere klimmers maken er een korte van (of slaan over) om alvast wat meters te winnen, de cracks doen er hun gemak over, nemen de tijd om de helm aan het stuur vast te zetten.

Tijdens de klim, zo'n anderhalf tot twee uur is ieder met zichzelf bezig, beentempo, hartslag, ademhaling, doseren en sparen want er komen nog veel dagen. Sparen betekent voor mij proberen de hartslag onder de 155 te houden in de klim, maar het toerental loopt naar tegen de 160, is nog effe zoeken naar de cadans waar ik de hele week mee kan doorstaan. De rest van de groep verdwijnt uit zicht, oke. Het toetje de laatse 2 km meer dan 10%. Op de top zien we elkaar weer terug, cola en een hapje eten.

Afdaling van 14 km naar het begin van de beklimming van de Aravis, vlakbij Annecy. Deze is wat korter, 12 km en bijna 800 hm, gemiddeld zo'n 4,5%. Een rustige klim, lange afdaling naar de camping in Albertville. De eerste dag zit erop. In totaal toch zo'n 2025 hoogtemeters over 120 km. Een mooie rustige aanloop voor wat nog komen gaat. Chauffeur Leo heeft de tentjes al uitgezet, alcohol vrije erdinger hersteldrank, lekker napuffen - en praten.

s'Avonds het dagelijkse ritueel: Jochem werpt zich op het eten en zet iedereen aan het werk om groente te snijden, kaas te raspen, tafel ophalen. Tussendoor douchen, kleren uitspoelen en aan de waslijn, de fietsen aan de ketting. Tegen 7 uur aan tafeltje onder de luifel met een glaasje wijn, heeeerlijk. Het eten vandaag: vooraf stukjes tomaat in saus, dan spagetti kleine gesneden tomaatjes ontdaan van binnenwerk en kappertjes, toetje gesneden entrecote reepjes. Hulde aan de kok en helpers. Daarna komt de afwasploeg in actie - voorspoelen - wassen en afdrogen, Leo ruimt in.

Tijd voor de naborrel, wijn en bier, ouwehoeren, serieuze praat ertussendoor. En de route, hoogteprofielen voor de volgende dag bekijken. Tegen 10 alles weer opruimen, plasje, tandjes poetsen. Leo, Henk en Harold nestelen zich in hun tentje, de anderen zoeken een plekje in de camper.

Zondag tweede dag 14 september

Vandaag twee serieuze cols, de La Madeleine en de Glandon.

We vertrekken om 09.00 uur. Na 20 aanloopkm bereiken we de Col de la Madeleine, over 25 km worden 1600 hm overwonnen, gemiddeld 6,3 %. In de praktijk toch zwaarder dan het lijkt, sterk wisselend kwa steilte. Ik vond het wel lekker gaan, beter dan vorige dag. Op 16 km voor de top op het vlakke tussenstuk pikte ik na en tussensprintje zelfs aan bij de ontspannen trappende en keuvelende Harold en Jan, moment of glory en een filmpje uit de losse pols. Boven komen de mannen met grote tussenpozen binnen.

Straks staat ook nog de Glandon op de lat en het is al 12.00 uur, we besluiten het restaurant op de top links te laten liggen en in het dal te lunchen. Na 16 dalende km'rs zoeken we in La Chambre naarstig naar een restaurant, er zijn er genoeg maar allemaal dicht, zondagsrust? Jochem en Martin laten de Glandon voor wat het is en gaan binnendoor naar de camping. Harold, Jan, Henk B en ikzelf pakken een mueslireepje extra, tappen onze bidons vol in de toiletruimte van het verlaten stationnetje en zoeken de Glandon op. We moeten eerst door een voetgangerstunneltje onder het spoor door klunen. Deze Glandon is best wel een flinke jongen, 23 km en 1560 hm bij gem 6,3%. Maar het venijn zit in de staart, de laatste 7 km constant boven de 8% en het laatste stuk boven de 10%. Teveel van het goede voor vandaag blijkt halverwege, Henk B komt me voorbij, geen goed teken, terug kunnen we niet dus rustig doortrappen. Ik dank god op m'n blote knieen dat ik onlangs nog een 30'er casette heb gemonteerd.

Op de top gelukkig een terrasje, grote kop soep, parmaham en veel cola. De collega's vonden het een mooie klim, niks van meegekregen, vond de Voerstreek mooier, hoongelach. In de afdaling nog en pukkeltje van ruim 100 mtr, blijkt de top van de Croix de Fer te zijn, mooi meegenomen, waar we weer op de foto gaan. Afdaling door schitterende kloof naar St. Jean de Murienne, waar we na 120 km en bijna 3500 hm rond half zeven arriveren op de camping. Zware dag geweest, de gemiste lunch en rust heeft erin gehakt. Achteraf gezien was de Glandon de zwaarste klim van de week.

Jochem en Martin en Leo hebben de campeerplek al netjes ingericht, Jochem steekt meteen het vuur aan onder het fornuis. s'Avonds weer prima hap: risotto met pesto en zonnebloempitten, gebraden zalm.

Maandag derde dag, 15 september

Vandaag de koninginnerit, voorgerecht de Telegraph, hoofdmaaltijd de Galibier en als zwaar toetje de Isoard. De volgende camping gepland in Guillestre.

De aanloop naar de Telegraph zo'n 15 km tot we in St Michel de Maurienne rechts de col instappen. Meteen het ritueel van plasje, helmpje, reepje, en sommigen die ertussenuit piepen uit lijfsbehoud (Henk B, Martin, ik) en die vol adrenaline en strijdlust de beklimming aanvliegen (Jochem) en degenen die vanuit de achterhoede gestaag oprukken (Harold, Jan). Een lekkere klim van ruim een uur (12 km, 750 hm), met bovenop een knus terrasje met overheerlijke espresso, onder een lekker zonnetje, het leven is goed.

We dalen af naar Valoire waar de Galibier begint te tellen, hier pikt ook Leo met camper aan. Vanaf nu elke km een bordje met resterende km'rs en stijging%. Aftellen, maar soms kun je het beter niet weten hoe lang nog, en de stijging% klopt vaak ook niet. De klim telt 1240 hm over 18 km'rs (gem 7%), waarvan ook hier weer het venijn in de staart, lange serpentines constant boven de 8%.

Beneden in de diepte zie je de collega's omhoog kruipen, zoals de voorgangers ook jou zien zwoegen. Vandaag zou Leo ons met de camper door de moeilijke dag begeleiden, en dat maakt verschil! Ben je in je eentje aan 't afzien, en dan staat Leo op gezette tijden langs de kant van de weg voor een welkome aanmoediging, en je hoort hoe het met de collega's is, gedeelde smart is halve smart. De klim gaat best lekker, Harold is er al, ik loop binnen met Jochem, dan volgen Jan, Martin en Henk. Boven staat Leo met de camper, meteen jasje aan, koude wind, foto's en een alcoholvrij biertje op de top van de GaliBIER. We gaan naar beneden, en zullen Leo weer zien bij de volgende camping.

Halverwege de afdaling naar Briancon, in Lauteret een meer dan flinke lunch achter de kiezen, een goed gevulde omelet met salade en nog veel meer.

Voorbij Briancon een stuk vlak en dan nog 'effe' de Isoard. Het begint te wennen, 20 km omhoog tegen gemiddeld 6,3%. De eerste kilometers mooi door het dal omhoog, en iets voorbij het plaatsje Cerieres verlaten we het dal en moeten hoogtemeters gemaakt worden om de col hogerop te paseren, en dat is te merken. Onderweg passeren we voor het eerst deze week andere fietsers, een ouwe heer die door z'n dochter of (jongere) vrouw elke zoveel wordt aangemoedigd. Deze weg vervulde vroeger een militaire taak, net voor de laatste serie serpentines passeren we 'Refuge Napoleon'.

De laatste km'rs zijn heavy maar mooi, totdat plotseling de col van de Isoard opduikt, een oorlogsmonument. We dalen af tot we in het dal van het riviertje 'La Gul' neerduiken en hier volgend we een schitterende kloof, weg uitgehakt, tunneltjes, doorkijkjes. In de remmen en rustig omlaag en genieten geblazen, kon me de beelden nog herrinneren van de laatste Tour. De camping in Guillestre, weer een lange dag, rond zeven uur binnen, 135 km en totaal 3550 hm.

De inwendige mens wordt verwend met gebraden kip en overvloedige salade, de afgekloven botjes vliegen in het rond. Als nagerecht speciaal bereide zalm. Voor het vlees valt Jochem terug op het slimme brandertje, maar wel snoeiheet, en daarom op veilige afstand van de camper. Ik ben geen vis-eter maar hmmmm.

We hebben een paar zware ritten achter de rug, totaal 9000 hoogtemeters in drie dagen. Dat doet zich voelen, we zijn allemaal toe aan een beetje rust. De geplande rit van morgen, met de Col d'Agnell en 4500 hm en 190 km en beetje veel van het goede. We pakken morgen de Col de Varse naar Barcelonette, lekker rustig.

Jochem zat nog vol adrenaline, Jan stookte he vuurtje nog en beetje op, de twee haantjes zouden het op de Varse uitvechten.

Dinsdag 16 september, vierde dag

Vanuit Guillestra gaat het meteen omhoog, rustig lopende klim naar de Col de Varse over 20 km. Harold, en de haantjes Jan en Jochem waren al snel uit beeld. We zagen ze pas weer terug op de top, lekker op het terras. Ze waren naar eigen zeggen al meer dan een kwartier binnen. Het verhaal: Jochem nam al snel afstand, weer bijgehaald, Jan doet een jump en komt als eerste boven. Afdalend naar de camping in Barcelonette, een dagje van ruim 50 km en toch nog 1200 hoogtemeters.

Mooi op tijd op de camping. Jochem maakt meteen een portie spagetti klaar. Een paar gaan uitgebreid boodschappen doen in Barcelonette, de anderen strekken de benen. Tijd voor de was, de waslijn hangt vol.

De maaltijd was weer eens overheerlijk en apart: Jochem had Jacobsschelpen ingeslagen, drie per man. Bereid met kruiden en broodkruim, chappeau voor de kok. Daarna salade en kabeljouw met wijn genieten geblazen.

Woensdag 17 september, de vijfde en voorlaatste dag

Het hoogste punt van de week, de Cime de la Bonette op 2802 meter, vanuit Jausiers, een klim van 23 km en 1580 hoogtemeters (gem. 6,8%). Een mooie klim, afwisselende stijgingen, een verlaten kazerne en bunkers net onder de top. Indrukwekkend landschap, niet willen missen. Henk B en Martin waren al eerder vertrokken vanuit de camping om alvast wat taktische kilometers van voren te rijden. Ik trok met Jochem op, op driekwart van de klim passeerden we eerst Henk en daarna Martin.

Het laatste stuk tot de Col was redelijk vlak, wel mistflarden waardoor het de top aan het zicht werd onttrokken. Op de col ging er een zijweg naar rechts verder naar de top, steil toetje en om de hoek plotseling de Cime de la Bonette, een monumentje waar de camper al stond te wachten. Natuurlijk op de foto gingen (door Leo). Jan en Harold waren al binnen, snel kwamen ook Henk en Martin erbij. Effe rusten, wat eten en drinken en warme kleren aan voor de afdaling. Een erg lange daling van wel 75 km!! Na 25 km in St. Etienne de Tinee een terrasje, omringd door motormannen en een motorvrouwtje. 

De resterende 50 km afdaling gaat verder door het dal van de Tinee, constant 2% omlaag, er komt geen einde aan. Tot we plots scherp links afslaan, de klim naar het naastliggende dal via La Tour (lekkere klim), flink omlaag een dalletje in en weer omhoog naar Utelle.

Dit tweede stuk was een verassing, de routeplanner voorspelde een gladde klim, eitje. Niet dus, in korte lussen en smal uitgehakt in de rotsen, veel puin op de 'weg' en stukken van 14 - 18%. Henk B, Jan en ik bleven bijeen, de rest was door. Eindelijk doemt Utelle op, cola en een zak chips op een knus dorpspleintje,

De geplande camping was gesloten en Leo had er eentje gevonden in Roquebillaire, betekende wel nog 15 km'rs extra langs een drukke licht stijgende weg. Een mooie dag met onverwacht zwaar staartje, totaal 150 kmrs en bijna 3100 hm.

Donderdag 18 september, de zesde en laatste dag

De laatste dag, op naar San Remo, maar eerst een colletje, de Col de Turini zo'n 15 km en 1100 hm, dus gem ruim 7%, kort maar krachtig, toch nog. Leo, de rallyliefhebber is helemaal lyrisch, de Turini ligt in het parcours van de Raly van Monte Carlo. Ieder weer z'n eigen tempo, ging in 't begin nog wel maar over de helft zakte mijn tempo, m'n hartslag zat op toerenbegrenzing van max. 128. In slakkegang verder tot de top in zicht kwam, met terras en bezorgd kijkende collega's. Weer snel opgeknapt en verder, de finish lonkt.

De afdaling is geweldig, door een dal aflopend naar de zee, wisselende zichten, galerijen, kloven, de ene bocht nog mooier dan de andere. Passeren Moulinet en in het schilderachtige Sospel gaan we aan de lunch. Bij Olivetta passeren we de Italiaanse grens. Verderop komen we in een industriegebied, brede autowegen en plots staan we op de boulevard langs de middellandse zee, in Ventimiglia, tussen San Remo en Monaco. Al snel moeten we de boulevard verlaten en via een drukke weg de resterende 15 km naar de camping in San Remo waar Leo ons verwelkomd. Het zit er op.

We doen een symbolische duik in de middellandse zee, douchen, opknappen en naar een restaurant verderop langs de boulevard.

Voor mij een brug te ver, voel me niet goed, en ga voortijdig terug naar de camping en nestel me in de camper bovenin de cabine en val in een diepe slaap. Later blijk ik een longontsteking opgelopen te hebben, die heeft me op de Turini denk ik onderuit gehaald.

De collega's hebben zich tegoed gedaan aan whiskey, wijn, bier, sigaren en sterke verhalen.

De volgende dag gaat de hele bubs in de camper, Jochem slaat nog een kruiwagen wijn en andere lekkernijen in, en terug voor een lange reis terug naar Nederland. We arriveren in Kanne om 23.30 uur, om half een thuis en meteen naar bed.

En de cols die we deze week gedaan hebben.