Op de laatste snikhete dag van de maand maar een beperkt groepje aan de start. Een half uurtje eerder en wetend dat de pauze in Roggel bekend staat als een hoogtepunt voor de vlaailiefhebbers, deden aanvankelijk maar vijf fietsers besluiten om zich in het blauwe of rood/zwarte tenue van de club te hijsen. Ben, Jan, Toos, Theo en Wim J mochten in Nattenhoven op zoek gaan naar Tine, die zich daar zou aansluiten. Omdat er maar één café ligt was zij al snel gevonden. Dus snel de helm op en plaats nemen naast Toos om de eerste klim van de dag naar de brug in Obbicht aan te vatten. Dat was voor vandaag ook het moeilijkste obstakel. Ben had gekozen voor een route andersom, zodat na de pauze en bij de warmste temperaturen, de meer schaduwrijke wegen ons wat bescherming konden bieden. Jan, die aangaf om bij Linne eventueel terug te gaan, veranderde van gedachten en bleef in de schoot van het peloton rustig meedraaien. De laatste 2 à 3 kilometer op de lange weg vanuit Neer naar de pauze benutte hij om even wat gas terug te nemen en lekker uitpeddelend zijn plek op het terras in te nemen. Wat opviel, maar begrijpelijk waren de rijen blik op de plekken waar de Maas of de grindgaten goed bereikbaar waren. Daar moesten wij onze vriendelijke  “goede morgen” dan ook vervangen door “Guten Morgen”. Vooral op het lange, saaie stuk na de stuw in Linne was dat het geval. En ook hier natuurlijk weer een grote concentratie e-bikers. Langzamerhand zie je die meer dan racefietsers. Hoe lang zal het duren alvorens wij tot die eerste categorie gaan toetreden ? Als wij ons echter mogen spiegelen aan nestor Jan, dan hebben we nog best wat batterijloze jaren voor de boeg. Aangekomen op het terras van Dennenoord zaten er reeds meerdere personen te genieten van een broodje of heerlijke salade. Zouden zij ook al de kaap van 50 km gerond hebben ? Omdat Ben hier bijna stamgast is werden wij in eerste instantie zelfs bediend door de eigenaar. En dat gaf nog iets extra’s aan de toch al altijd luxe vlaai van de plaatselijke bakker. Samen met koffie, cola of zelfs iets sterkers wisten we dat dit voldoende moest zijn voor de rit terug. Wel vroegen wij ons hardop af of dat ook zou gelden voor de deelnemers aan de Vuelta. zeker als je ziet wat voor een monsterlijke beklimming zij gisteren op hun bord kregen. Na het vullen van de bidons werd het bosrijke gebied achter het scoutingkamp van de Spar in Haelen opgezocht. Hier nog even genieten van de afwezigheid van de zon, maar die viel onbarmhartig hard op je rug bij het opdraaien van het eerste open stuk. Het leek zoals dat vaak gezegd wordt, een loden last. Rondom het Beachpark in Panheel eenzelfde beeld als vóór de pauze. Een overvol strand, te weinig parkeerplaatsen en dus kriskras geparkeerde auto’s langs “ons” fietspad. opletten op overstekende mensen en openslaande deuren. Tot zover echter geen problemen, maar het weggetje langs de A2, overgaand in een smal tunneltje leverde een onzachte kennismaking op tussen een paar brede e-bikers en Jan en Theo. De laatste kon het nog goed opvangen, maar Jan moest al zijn behendigheid gebruiken om een hoge stoeprand te vermijden. En dat lukte wonderwel. Met een geschaafde knie en een enigszins geblutst zelfvertrouwen kon de weg vervolgd worden. Overigens kwamen de e-bikers met de schrik vrij. Jan herpakte zich direct en deed meer dan goed zijn kopwerk. Via de bekend brug bij Wessem en door Maasbracht werd de kortste weg naar Elsloo gezocht. Die bleef warm en werd nog warmer hoe dichter we de kaap van 100 naderden. Want Roggel tikt altijd een kilometerstand van drie cijfers aan. Totaal werden het er 106 met een gemiddelde van 22,5. Ook wel eens leuk om aan te geven dat wij een gemiddelde van bijna 29 graden moesten trotseren. Maar niet te veel klagen, want het was een geslaagde rit dankzij het aangename gezelschap, de routeleider Ben, de lekkere pauze en de goede afloop van de ontmoeting met de e-bikers.