Zaterdag 24 augustus. Ondanks de wetenschap dat vandaag het begin van de tweede hittegolf aanstaande was werd besloten om de lange rit “Vlodrop-station” niet te schrappen, maar wel een half uurtje eerder te starten. En ondanks het grote aantal kilometers door bossen en over schaduwrijke wegen, werd het best nog een pittige rit. Enerzijds door de afstand, 104 km, met een gemiddelde van ruim 23, maar vooral ook door de koperen ploert die op de open stukken tegen de 30 graden aantikte en de afwezigheid van een verkoelend windje. En dan wegen de anders te verwaarlozen 268 hoogtemeters ook nog mee. Waar compact gereden werd tijdens het grootste deel van de route, vormde zich steeds weer een langer lint als het enigszins omhoog ging. Dat was vooral goed te merken op de drie km vals plat naar de pauzeplek St. Ludwig. Een voor een druppelden ze binnen, maar dan zat er na ruim 50 km. hier en daar al wat melkzuur in de benen. En met 22 benen is dat niet zo verwonderlijk. Die behoorden toe aan Ben, Lei, Jan, Toos, Theo, George, Jean, Chrit, Tine, Gène en Wim J. Verheugend dat Gène na een aantal ritten afwezigheid er weer bij was, maar dat gold zeker ook voor Tine, die na haar knieproblemen weer tussen de wielen plaats nam. Nu nog even afwachten hoe de reactie is na die lange kilometers. Haar spraak heeft niks geleden, want rijdend in het laatste stuk van de groep heeft ze altijd wel wat te vertellen. Voor Gène geldt dat ook en daarbij koppelt hij zijn aanwezigheid heel duidelijk met dat van koprijder. Samen met Jean vormt hij een ijzersterk duo. Bedankt mannen. Soms gaat het zo hard dat routeleider Ben geen kans krijgt om hen de juiste weg op te sturen en dan is het voor beiden even achtervolgen. Maar Jan spande vandaag de kroon, want bij Koningsbosch nam hij een andere weg. Denkend dat hij via een van de zijwegen weer zou aansluiten werd doorgereden, maar nergens dook zijn silhouet op. Maar Gène redde hem, door bij een boerderij te stoppen om zijn bidon te laten vullen. En tijdens dat stukje oponthoud zagen we in de verte een schim naderen die steeds herkenbaarder werd als onze Jan. Na dat uitstapje sloot hij zich weer aan en was het elftal rijders weer compleet.

Over Nederlands asfalt van o.a. Nattenhoven, Limbricht, Susteren, Echt, ’t Reutje en Montfort werd Vlodrop bereikt. Waar anders de kerk een ijkpunt is, kun je deze plaats herkennen aan de bouwwerken van Vekoma, achtbanen en andere beroemde attracties. Aan de meesten van ons is deze uitdaging waarschijnlijk niet meer besteed. Liever een Willier dan een Pyton. Weer anderen kiezen voor een 1PK vervoermiddel, want dat kwamen we in hoge mate tegen bij onze pauzeplek. Zowel paarden als berijdsters waren uitermate vriendelijk. Een nette groet van de een en een uitbundige zwaai met de staart van de ander. Uiteraard beantwoordden wij dat in dezelfde mate, ofschoon wij nog heel wat moeten oefenen op die paardenzwaai.  In een gezellige sfeer werden koffie, cola en andere drankjes genuttigd en ook een tweede rondje, want er lagen nog evenveel warme kilometers op ons te wachten als vóór de pauze. Ongewild werd die nog verlengd, want Toos’ achterwiel had zich plat erbij neergelegd. En dat was menens, want Jan ontdekte zelfs twee gaatjes. Maar de club is ook niet voor twee gaten te vangen en dus konden we even later onze weg vervolgen. Na een klein stuk grindweg volgden nu mooi geasfalteerde wegen, die soms een weldadig stuk afdaling bevatten. Hier moest toch een rijke gemeente aan de slag geweest zijn. En al gauw presenteerde die zich als Heinsberg. Kilometers lang reden we door Heinsberg Stadt of plaatsen behorend tot Heinsberg Kreis. En natuurlijk opritten vol HS nummerborden. Na Waldfeucht konden we weer Nederlands praten, want Koningsbosch verwelkomde ons, maar in een vloek en een zucht moesten we weer omschakelen bij Schalbrug en Isenbruch. Over de Geleenbeek bij Nieuwstadt kon de knop weer om naar “Moederstaal” en werd Ben even later bedankt voor de prachtige rit van vandaag.

De anderen mochten nog wat extra kms maken en de laatste restjes uit de bidon aanspreken. Zo kwam er rond drie uur voor iedereen een einde aan deze, in vele opzichten, warme rit. Even uitrusten en woensdag weer verzamelen voor een nieuwe rit. Op verzoek van Toos naar Bokrijk over verschillende heidegebieden, die nu volop in bloei staan. Wie wil meegenieten stalt tegen tien uur zijn of haar fiets aan de kerk.