Al enkele keren werd het verzoek uitgesproken om nog eens de rit “Einsamen Herzen” te doen. Telkens kwam er iets tussen, maar na een oproep aan Ben in het laatste verslag zou het vandaag er eindelijk van komen. Met name Toos verheugde zich hierop, maar wat schetst onze verbazing. Geen Toos aan de start. Zou ze toch nog op het laatste moment uit de mist opdoemen ? Nee hoor en dat betekende dat de groep mannen “einsam” op weg ging. En Ben had maandag nog wel een mooi stuk in de buurt van Haaren gevonden om ons eens extra te verrassen. Dat extraatje moest tussen de 8 á 10 kilometer opleveren. Sinterklaas kon ons geen beter cadeautje uit de zak halen, hoewel……. Eerst maar eens kijken wie er op weg gingen: Ben, Jean, Jan, Lei, Wim J en Wim S. Die laatste kon na heel lange tijd weer eens aansluiten en het was geen verrassing dat hij ons tot Born vergezelde en van daaruit zijn eigen route koos. Hopelijk kan hij binnenkort helemaal mee. Succes, naamgenoot ! De B-collega’s, aangevuld met enkele A-rijders, zochten een route naar Maasbracht. En zoeken was het, want de dichte mist maakte de wereld heel klein. En dus goed opletten op het andere verkeer. Wim J reed bewust achteraan, want hij had een rood knipperend achterlichtje gemonteerd. Dat niet iedereen die plek op waarde kon inschatten bleek na de pauze, maar daarover straks meer. Dat rond de Maas- en Kanaalzone de mist hardnekkig was bleek niets nieuws, maar ook de Graetheide en de Limbrichterbossen waren in nevelen gehuld. Toen we uit die deken gerold kwamen en bij de Nedcar moesten oversteken werden we “opgehouden” door onze B-rijders, want die waren via een andere route gelijktijdig aan dit punt beland. Nadat zij netjes de verkeerslichten bediend hadden scheidden onze wegen aan de overkant, B naar links en C naar rechts. Met wel een gezamenlijk doel, veilig aan de pauze komen. Bijna geruisloos en vrij onzichtbaar passeerden we de grens en reden we over soms modderige wegen tussen de kale velden op weg naar een volgend onbekend dorpje. Alles leek klein vandaag, zelfs de toppen van de grote windmolens waren amper te zien. Toen we op de kruising kwamen waar Ben zijn extraatje wilde uitpakken stopten we op zijn verzoek en overlegden of we onder deze omstandigheden het pakketje moesten openen of bewaren tot een volgende keer. Hoe nieuwsgierig we ook waren, gezien de omstandigheden en het toch al late tijdstip, besloten we het presentje te bewaren tot aan betere tijden. Dus rechtstreeks naar de pauzeplek, ofschoon dat toch nog 20 minuten zou duren, mede doordat de hoofdstraat in Haaren was opgebroken. Dan maar de stoeptegels gebruiken. Hier deed zich een merkwaardig fenomeen voor. Een van de werklui sloeg spontaan zijn handen op elkaar. Was hij onder de indruk van ons dat wij in deze omstandigheden op pad waren of wilde hij gewoon zijn handen even warmen ? Wij zullen het nooit weten. Overigens waren wij blij dat we letterlijk zonder kleerscheuren onze fietsen konden stallen. Onderweg waren we tot drie keer toe ontsnapt aan de bijtgrage tanden van vervaarlijke honden. Alle drie de eigenaren hanteerden hun viervoeters aan een lange lijn. Zodoende hadden zij meer dan genoeg ruimte om uit te vallen. Wat een onverlaten. Ik bedoel dan de baasjes. En dat wordt dan opgeschreven door misschien wel de grootste hondenliefhebber van onze toerclub. Het moge duidelijk zijn dat de eerste helft van onze rit, 38 km, er eentje was met vele hindernissen. De warme drankjes, het meegebrachte eten, de tafel naast de verwarming deden ons echter al snel overschakelen naar een andere gemoedstoestand. Na wat inleidende praatjes werden enkele personen uit vroegere tijden van de TC aangehaald. Wie kon er het grote mes rondmalen en wie kreeg de titel klimgeit ? Jan ging in die verhalen zo op dat hij zonder helm weer op zijn fiets wilde stappen, maar daar stak Wim een stokje voor. Toen die aangaf dat hij de rest van de rit het kopwerk zou doen, kon onze nestor het niet nalaten om lachend te antwoorden: “ Ja, nu we wind mee hebben !” Dat kon gezegd worden in de sfeer van onze groep, zeker toen bij het vele draaien en keren de wind ook vaak in het nadeel blies. In een best wel aangenaam zonnetje werden Waldfeucht, Koningsbosch, Spaans Huisken, Susteren, Nieuwstad en Guttecoven bereikt, Daar lieten we Ben achter samen met zijn nu nog niet uitgepakt cadeautje. Wij weten zeker dat hij dat op een ander tijdstip met plezier voor ons uitpakt. Dan komen nog wat extra kilometers erbij. Vandaag hadden de “Einsame Herzen” er 80 met een gemiddelde van 21 opzitten.