Maasbracht voor de derde keer.

 

Even een persoonlijke tint als start voor dit verslag. De laatste drie keer dat de Wilier naar buiten mocht, was steeds naar de pauzeplek Maasbracht. Op vrijdag met de overbuurman, ’s woensdags met Louwrens en vandaag met Gène, Louwrens, Toos, Jan en Giel. Als je met tweeën op pad gaat dan rij je in principe altijd op kop. Ook vandaag was hij de hele rit alleen maar op kop te vinden. En dat ging niet altijd goed. Soms werd een afslag gemist en werd vanuit het achterveld direct gecorrigeerd. Maar een Wilier is daar flexibel genoeg voor om op zijn schreden terug te keren. Maar een route nemen die de andere merkfietsen niet gewend zijn roept dan weer vragen op. Gelukkig brengt dat geen zware discussies teweeg en zeker niet als daardoor de uiteindelijke afstand niet veel afwijkt van wat men gewend is. Met een koude start had iedereen wel rekening gehouden, want de meesten leken wat in omvang te hebben toegenomen. Gelukkig alleen maar veroorzaakt door één of meerdere laagjes extra textiel. Op de andere boosdoeners, zoals marsepein, pepernoten en kalkoen, moeten we nog even wachten. De start over de autowegbrug is altijd vervelend. Spleten in het wegdek, waar een racebandje net inpast, afwachten of er in dit jaargetijde geen gladde plekken liggen en ongeveer 2 km je mond houden omdat het langsrazende verkeer je totaal overstemd. Maar als je dit allemaal hebt overleefd, dan kun je langs de Zuid-Willemsvaart en nog een stuk verder genieten van het hilarische verhaal van Giel tijdens een cruise waarbij een overijverig Italiaans bemanningslid ervoor zorgde dat dit Giels eerste en laatste cruise was. Gène werd hierdoor mede bevestigd in zijn keuze om een Nijlcruise om te zetten in een landvakantie. Inmiddels hadden Jan en Wim de groep tot aan Maaseik gebracht en kwamen Aldeneik, Kessenich en Thorn in zicht. Daar als vanouds langs het verzorgingstehuis i.p.v. de omhooglopende, gladde klinkerwegen door het dorp. Als je daar heelhuids doorgekomen bent wacht nog één obstakel en dat is het tunneltje onderdoor. Voorzichtig indraaien, even verblind door de laagstaande zon, maar gelukkig geen tegenliggers. Dan is de sprong langs de autoweg in Wessem al een uitrijmoment op weg naar het Wiel. De 45 km worden dan beloond met een tweetal drankjes, meegebrachte eten, even opwarmen, de benen strekken en een gesprek dat alleen interessant is voor de aanwezigen aan de grote tafel. De terugweg verliep via Montfort kort, Brachterbeek werd overgeslagen, door Cranenbroek en het IJzerenbosch. Daar hadden we weinig last van de toch wel koude tegenwind. Jan was weer opperbest vandaag, want als je na dik zeventig km nog voorstelt om een omweg via Grevenbicht te maken, dan petje af voor onze nestor die donderdag a.s. de gezegende leeftijd van 81 hoopt te bereiken. Proficiat alvast. Langzamerhand kwamen de thuishavens in zicht en dat betekende dat het groepje steeds meer uitdunde. Mooi op tijd, na 90 km, dik 21 gemiddeld, werd de rit “Maasbracht” voltooid. Afsluitend ligt de wens van de Wilier er om de volgende rit in een andere omgeving af te werken.      

 

Garmin: https://connect.garmin.com/modern/activity/4257601609