Een zonnige zaterdagochtend met een gevoelstemperatuur van –3 graden lokt helaas slechts drie liefhebbers naar het plein: Hub, Jan C en Sjraar.

De interesse bij de C-groep is iets groter en even is er discussie of we de beide groepen vandaag samenvoegen. Hub hakt echter snel en kordaat de knoop door “Wij gaan naar Ubach-Palenberg”. Daar Hub afgelopen maandag ook reeds voorkeur uitsprak voor UP krijg ik het gevoel dat hij iets speciaals in gedachten heeft.

Helemaal ten onrechte blijkt dat niet. Hub heeft afgelopen zomer, met Jacqueline, veel lokale wegen verkend en leidt ons over diverse onbekende klimmetjes. Als we bijna 30 kilometer (!) hebben we gefietst blijken we in Doenrade te zijn! Tijd om linea recta richting Ubach-Palenberg te gaan.

Tijdens de pauze worden verhalen verteld over “de koel” en militaire dienst. Vraag mij niet meer hoe deze relatie tot stand kwam. Wellicht was het de werkomgeving welke in beide gevallen als niet erg (understatement) inspirerend werd ervaren. Jan’s verblijf in een Amsterdamse kazerne vormde daarop echter een uitzondering! Hub’s gebruikelijk vraag “Hoe fietsen we terug?” zet ons weer met beide benen op de grond. Het statement “kortste weg” wordt nu bijna legendarisch, maar wordt ook niet meer helemaal serieus genomen. De temperatuur is gestegen naar een graad of 5 en bij windstil weer, mogen er toch nog wat extra kilometers worden gemaakt over de Brunssumerheide.

We houden even stil bij het monument ter nagedachtenis aan Nicky Verstappen. De uitdrukking van Nicky’s opa en oma “een kind dat wordt gemist, is het meest aanwezig” raakt me diep. Komt er ooit nog duidelijkheid?

De smalle slingerende paadjes op de heide liggen vol met bladeren; concentratie en voorzichtig manoeuvreren zijn geboden. Achter elkaar; in aangepast tempo en zorgvuldig sturend krijg ik een beetje het “Mathieu van der Poel-gevoel”. Zeker als we bij het verlaten van de heide halsbrekende toeren moeten uithalen om niet al te bemodderd het asfalt te bereiken. Hub moet de koffie thuis kunnen ruiken maar, zoals altijd, rijdt hij loyaal met ons mee totdat we weer in de buurt van Schinnen op bekend terrein komen. Conclusie: een verrassend ritje dat koud begon, maar door de indrukken nog wel een tijdje zal blijven “hangen”.

Voor de statistiek: 85 km en 550 hm.

Bijgaand de link van de route: https://connect.garmin.com/modern/activity/4297597850#.XeKeUr93JnI.email