Dremmen: nu wel als pauzeplek

.

Wat niet lukte op 15 augustus, een ritje Dremmen, was voor Ben

aanleiding om vandaag een nieuwe poging te ondernemen. Zijn twijfel

om de gewone route te nemen of een zwaardere werd door de anderen al

snel weggenomen door voor de meer uitdagende rit te kiezen. En dat

ondanks wat pijntjes of andere ongemakken hier en daar. Louwrens, die

met een ingetapete enkel aan de start stond en Jan die zich ook niet

100% voelde. Daarbij ook nog een enkeling die i.v.m vakantie de fiets

wat verwaarloosd had. En dan wetende dat Ben en Giel met goed

gerodeerde “Duitse benen” aan de start stonden. Kortom een zeer

gemengd gezelschap wat fietsconditie betreft. Laten we echter alle

twijfels maar direct wegnemen. Iedereen fietste de rit uit en als je dan

ook nog wat kopwerk doet, dan zeer zeker petje af voor Louwrens en Jan.

Laten we even kijken wie in het zog van Wim en Ben aan de eerste

kilometers begonnen: Giel, Louwrens, Erna, Jan, Tine, de andere Wim en

Chrit. Met de wind onder het zadel werden Urmond, Berg en de Col de

Nattenhoven snel overwonnen om door te stomen naar Guttecoven en

via het Limbrichterbos de vlakke stukken richting Nieuwstad te nemen.

Bijna ongemerkt werd de grens overgestoken en na Millen kwamen we in

het voor velen onbekende gebied van de Kreis Heinsberg terecht. Lange

passages door velden en dorpjes, drukke grotere wegen oversteken,

soms slechte veldwegen die alleen maar in het midden goed berijdbaar

waren. Gelukkig geen lekke banden of andere technische problemen. Het

geluksvogeltje klapwiekte tijdens de hele rit met ons mee. En het liet zich

niet afschrikken door zijn stalen en veel grotere soortgenoten, de talloze

windmolens. Zij staan niet voor niets op de plateaus rondom de plaats

Windhausen. Door het vele keren en draaien waan je jezelf een

windmolen. Het grote verschil is echter dat wij geen energie opslaan,

maar er steeds meer verliezen. Daarom ben je blij als na ongeveer 50 km

het terras van Pizzeria Il Genio in zicht komt. het eerste stuk van Bens

zwaardere route zit erop. Koffie, cola en de hapjes uit de achterzak

dienen om de eigen accu op te laden. Dat is ook wel nodig want de

terugweg zal ook nog zo’n 50 km vergen, naast wat klimwerk en de wind

pal op het stuur. Ben kiest dan ook voor de enigszins beschutte vallei van

de Worm, maar dat is ook niet altijd een voordeel. Fietsen tegen de

stroom in betekent vals plat omhoog. Komende uit een beschut stuk voel

je de wind des te meer en de plaats Zweibrüggen dekt ook niet de

lading. De veel meer dan “Zwei” bruggen over de rivier dwingen je tot

veel afremmen en weer optrekken. Maar waarom zoveel geweeklaag, je

rijdt hier met een fijn gezelschap door een bijzonder mooi landschap en

dat doet je alle ongemakken vergeten. Ook het ellenlange stuk langs de

Rothenbach tot in Etzenrade is van hetzelfde natuurschone gehalte. En

als je dan vlak naast je een zweefvliegtuig ziet landen, lijk je zelf ook

enigszins te zweven. Maar weer terug in ons eigen landje sta je weer

direct met twee wielen op de grond. De varkensruggen ontwijkend aan

het begin van enkele holle wegen dwingen je om even wat kleiner te

schakelen, want o.a. Merkelbeek en Doenrade liggen een stuk hoger dan

​