Allereerst maar even de koprijders/routeleiders bedanken. Jean en Wim, prima werk om de hele rit voor jullie rekening te nemen. En dat is niet altijd even gemakkelijk als je soms een alternatieve route wilt nemen. Dan is het aan elkaar wennen en staat verantwoordelijkheid en veiligheid voorop. En dat 91 km lang met een gemiddelde van 22 km. Die 91 kwam op het conto van Linne. De bekende aanloop ernaar toe en de langere omweg via Montfort terug. Acht C-rijders mogen die rit weer bijschrijven in hun kmboek: Jan, Jean, Toos, Pierre, Lei, Theo, George en Wim J. De twee B-rijders, Hub en Sjraar, kozen voor een rit in de Voerstreek.

Bij het Terpkerkje in Oud-Urmond werden wij gedwongen om figuurlijk onze wandelschoenen aan te trekken, want een duidelijk geïrriteerde podiumopbouwer weigerde ons door te laten, zelfs niet lopende. Er waren kennelijk al meerdere fietsers gepasseerd en wij zouden zeker niet de laatste zijn op dit populaire stuk. Toen we eindelijk een paadje achter het kerkje gevonden hadden was dit zo steil dat het niet zou misstaan in een professionele ronde. Dus maar naar boven klauteren en daar verder doen waarvoor we gekomen waren, fietsen. De eerste meters zagen er zeker niet zo gestroomlijnd uit als de collega-fietser die op de grote weg richting Obbicht ons voorbij snelde. Hij zat als gebeiteld op zijn carbon, alleen zijn benen maalden in een gelijkmatig tempo rond. Een houding om jaloers op te zijn. Waar de meesten van ons ook jaloers op kunnen zijn is de conditie die Jan nog kan tonen. Als zijn motor warm gelopen is en een gelijkmatig tempo kan draaien schrikt hij er niet voor terug om bij terugkomst nog een extra klim in Nattenhoven te doen en het rondje Meers nog te verlengen. Dit met het oog op de Memorial. Het zij hem van harte gegund. Ook Lei is op de weg terug, na een lange periode van kwakkelen. Overigens zijn er tekenen dat om diverse redenen een aantal C-ers niet mee kunnen de 28ste. Rijdend over de Maasdijken zag je overal groepjes opruimers bezig om de laatste restjes klein afval uit de droge bedding te prikken. Vooral voorbij Vissersweert was de opkomst groot. Misschien wel evenveel Nederlandse als Belgische auto’s. Hier is de Grensmaas zo breed dat de mensen poppetjes leken in het immense landschap. Wie dit gebied een beetje kent weet dat Maaseik niet ver meer is en dat Aldeneik en Kessenich de toegangspoorten tot Thorn zijn en dat daarna nog een aantal prachtige stukken natuur tot Linne liggen te wachten. Ons vaste adres na ongeveer 45 km, De Tegel, was echter gesloten, maar een bijzonder goed alternatief bleek de Harmoniezaal even verderop te zijn.

Goede koffie en vlaai, een fraai terras en vriendelijk bediening nodigden uit om wat langer te pauzeren dan gewoonlijk. En als ook nog interessante herinneringen worden opgehaald over vroegere ritten en personen en nog veel meer andere zaken, dan is dit te verklaren. Terug werd deze keer de Montfortroute gereden,  zodat na de benen voorzien te hebben van koffie, cola, vlaai of reepjes er ook nog extra kilometers bijgestopt werden. Nu nog hopen op een volgende goede fietsdag om tegen de 100 km te maken en dan kunnen we onze Memorial op 28 augustus met vertrouwen tegemoet zien. 

Garmin: is bekende route