Een aantal enthousiaste appjes op dinsdag deden vermoeden dat er weer eens een grote groep aanwezig zou zijn voor een wat langere rit. Maar de fikse stortbui rond 8.00 uur en de spannende tijdrit in Tokio gooiden roet in het eten. “Onze Tom” zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat een aantal C-ers de comfortabele zetel verkozen boven het harde fietszadel. Louwrens, Theo, Toos, Erna, Giel en Wim J hadden zich wel losgerukt van bank en scherm, zij het soms met veel moeite. Zij waren dan ook de enige vertegenwoordigers van onze club. Voor de rest bleef het kerkplein akelig leeg. In goed overleg werd voor Linne gekozen, enerzijds omdat we verwachtten dat de wegen sneller zouden opdrogen dan in de bossen en anderzijds had Erna nog een belofte in te lossen. Zij had de eigenaar beloofd om na een solo-ritje terug te komen met een grotere delegatie van de Tourclub. En dat hij dit op prijs stelde hebben we geweten ! De fietsen werden droog en veilig in zijn garage gestald, we konden kiezen tussen een zitje in of uit de zon, de stukken vlaai leken groter dan anders en onze bidons werden door hem opgehaald en eigenhandig gevuld. En zijn vriendelijkheid werd ook nog eens gratis aangeboden. Erna: “Voor een volgende rit mag je zoiets nog eens regelen !” Bedankt. Natuurlijk was onze eerste vraag aan hem hoe het “Onze Tom” was vergaan. Toen “zilver” uit zijn mond kwam was dit natuurlijk een onderwerp dat het eerste stuk van de pauze volledig beheerste. En toen Louwrens en Toos vertelden over de laatste bijeenkomst voor de nieuwe tenues en de deze week te verwachten nieuwsbrief hierover was een groot deel van de pauze waardevol ingevuld.

Natuurlijk moeten we het als fietsclub ook over het sportieve gedeelte hebben. Dus terug naar de start. Toen Wim even geïnformeerd had naar de gewenste route, nam hij met Theo de kop en hoefden de anderen maar te volgen. In grote lijnen doorkruisten we Urmond, Obbicht en Grevenbicht, Illikhoven om via Roosteren de oversteek te maken naar Maaseik, Aldeneik, Kessenich en dan ongemerkt weer in het Limburgse te belanden via Thorn, Panheel  en Heel. Dit wordt ook het stuk dat we fietsen naar Roggel, tijdens de Memorial. Laten we hopen dat er dan al veel minder te zien is van de ravage die de Maas heeft aangericht en dat de opruimwerkzaamheden al ver gevorderd zullen zijn. Hier en daar werd al een begin gemaakt met groot materieel, maar ook met mankracht in kleine groepjes. Omdat er een windkracht 4 stond bij de terugweg werd besloten om nu wel wat beschutte wegen op te zoeken. De omgeving van Montfort en Echt lenen zich daar goed voor en het IJzerenbos in Susteren spant daarbij de kroon. Maar bovenal waren we dankbaar voor de talloze maïsvelden, die door de afwisseling van zon en regen tot metershoge windschermen uitgegroeid waren. Bij een kaal stuk ertussen maakte Giel de opmerking: ”Volgend jaar moet ook hier maïs geplant worden !” Een compliment is zeker op zijn plaats voor ieder die beurtelings kopwerk verrichtte tegen de wind in. Dat is goed voor de saamhorigheid en om even in de Olympische sfeer te blijven. Dat verdient een medaille. Dank voor de mooie rit en de 87 km, de 180 hm en het gemiddelde van 22 km. 

Garmin voor de details:    https://connect.garmin.com/modern/activity/7203807064