Eindelijk kleurde het kerkplein weer eens ouderwets rood/zwart/wit met een vleugje blauw. Geen enkele dissonant in een ander wielershirt. Regelrechte reclame voor onze club. En aan de gezichten te zien veel animo om er weer eens samen op uit te trekken. Daarbij al een vrolijk zonnetje door de wolken die de afgelopen dagen meer dan genoeg hun nattigheid over ons hadden uitgestrooid en de wind die een vrije dag had genomen. Ben en Giel hadden als vanouds de route weer voorgereden, dus niets stond in de weg om er weer een gedenkwaardige rit van te maken. En als de schrijver zelfs gedroomd en gehoopt had op Bree dan kun je je voorstellen dat deze uitzonderlijk blij was toen Ben deze plaats noemde. Onze B-collega’s kozen voor een klimrit naar Gemmenich en daar naartoe zullen ze zeker niet alleen geweest zijn, want op de Scharbergbrug kwamen wij al tientallen Belgische rijders tegen die waarschijnlijk ook onze Zuid Limburgse heuvels gingen verkennen. Opvallend dat wij ook op de anders zo rustige wegen, vandaag veel wielrenners tegen kwamen. En met de gebruikelijke E-bikers erbij was het dus extra goed opletten. Meer dan anders klonk het woord “tegen” of moest het bekende armgebaar gebruikt worden. Dat “tegen” ging op gedempte toon zoals onze grote leider Rutte in zijn laatste toespraak gevraagd had, of was dat alleen voor de voetbalsupporters ? Voor een van ons was dat echter nog even moeilijk, maar wij houden de naam liever in de groep. Overigens bestond die naast Ben en Giel uit Lei, Tine, Erna, Jean en Wim. Ben had een mooie aanloop in gedachten, waardoor wij al heel wat kilometers kregen voorgeschoteld alvorens Bree te bereiken. Maar die kon hij al gauw laten varen toen vlak na het veer in Berg de dijkweg was afgesloten. Geen probleem echter. Direct schakelen, letterlijk en figuurlijk, naar een ander scenario. Via Stokkem en achterlangs Boyen kwam links de Kapel van OLV van de 7 Smarten in zicht. Was dit het noodlot tarten ? Toen had echter nog niemand “daar enige gedacht” bij. Via prachtige, verkeersluwe wegen naderden we Dilsen en koersten we op Opoeteren aan. Even stoppen voor Erna om haar gelegenheid te geven een jasje aan te trekken. Jean en Wim hadden inmiddels het roer mogen overnemen en kregen even later de vraag van Giel om in de remmen te gaan, want zijn voorband begon letterlijk op te spelen. Zelfs op mooi asfalt hobbelde hij met zijn voorwiel achter ons aan. Stoppen dus en zien dat op verschillende plaatsen het canvas zichtbaar was. Een goedgekeurde band, niet verschrikkelijk veel kilometers ermee gemaakt, duidelijk een fabricagefout. Begonnen met wat minder druk, maar even verder toch maar twee stukjes eronder gelegd om de ergste zwakte te verstevigen. Ben en Wim hoopten hem daarmee weer op weg te helpen. Het tempo ging omlaag en zeker toen vlak voor Opitter de bekende 10%-afdaling volgde. Je zou hier maar een klapband krijgen. Inmiddels was besloten om Bree in de achterzak te stoppen en te pauzeren in Hagerhof.  Dat betekende dus bij de blauwwitte brug niet links maar scherp rechts langs het kanaal. Zoals gewoonlijk smokkelde Wim bij de afslag van het kanaal enkele meters door al iets eerder zijn fiets door het gras te sturen. “Zo graag ben ik bij de koffie en vlaai van ons fietscafé ”, was zijn verdediging. Tot nu toe heeft hij nog geen volgers gevonden. Het levert echter ook geen voordeel op, want wachten op elkaar is ons motto, maar de benaming “het paadje van Wim” is ook niet weg. Na dik 50 km draaiden wij het terras op en kregen direct de vraag waar Jan was. De eigenaars van Hagerhof kennen maar één naam van onze club en dat is die van onze nestor. Dan heb je toch veel indruk gemaakt. Het zij hem gegund en liefst nog jarenlang. Na alle ellende waren de meesten toe aan koffie en een heerlijk stuk bosbessenvlaai, al dan niet nog eens voorzien van een flinke laag slagroom. Er zijn slechtere dingen in het leven. Gelukkig telt de Garmin alleen maar de verbruikte calorieën en niet de aangevulde ! Wij gunden ons een wat langere pauze, want uiteraard werd de kortste weg naar huis opgezocht. Omdat Wim als laatste op zijn fiets stapte en misschien ook nog door de afkorting, mocht hij als “beloning” samen met Jean op kop gaan rijden. Ben als adjudant erachter dirigeerde hen zonder haperen naar uiteindelijk Maaseik, om langs de Maas de thuishaven weer op te zoeken. Ging dit nu eens zonder problemen ? Zeker niet, want de 7 Smarten waren nog niet volledig ingevuld. Toen bij Lei de koffie en cola ging werken werd er een sanitaire stop ingelast. Jean was niet van plan om zijn voet aan de grond te zetten en reed langzaam op een paaltje langs de weg af. Dat zou hem wel even steunen, maar …. zijn snelheid was te laag, de goot ietsje te diep, zijn grijphand te kort en dus maakte hij kennis met het Belgische asfalt en gras. Gelukkig geen erg. Toen hij weer wilde opstappen bleek zijn ketting er af te liggen, zelfs naast het kleine voorblad. En iedereen weet dat Jean maar één blad gebruikt, het grote. Daar moest die ketting dus op en nergens anders. Nadat we enigszins bekomen waren van dit voorval reden we de laatste kilometers zonder problemen naar huis. Kunnen jullie je voorstellen, dat niemand nog zin had om de Dikke Stein aan te doen. Het meest jammer voor Giel, want die had onderweg geoefend op het drinken van een lekkere pint. Dan ook nog maar dit verhaal. Richting het veer van Berg, nam Giel een paar kleine slokjes uit zijn bidon en kreeg hij te horen dat het wel erg kleine slokjes waren. Zijn gevatte antwoord was: “Die grote slokken bewaar ik tot de pint bij de Dikke Stein!”  Zo hebben we nog heel wat in te halen: een rit naar Bree, een rit zonder problemen, een rit met een lekkere afsluiting, maar hopelijk wel weer met hetzelfde fijne gezelschap en onderlinge goedlachse sfeer.

Misschien volgende zaterdag al, want woensdag wordt het slecht ?

Oh ja, wij hadden 89 km op de teller en ong. 22 gem.

de rit: https://connect.garmin.com/modern/activity/5220918417