Op deze recordwarme woensdag lieten zich een zestiental fietsen verleiden om van de rek af te komen. Glimmend en volgepompt lieten ze zich door hun baasje bestijgen op weg naar???? Meestal kan die nog niet aangeven waar het voorwiel naar toe gestuurd wordt. Dat is het geheim dat de routeleiders pas bekend maken op het plein vóór de kerk. Meestal is dat Hub steunend op zijn stuur en Ben zittend op het bankje. De eerste had nog leuke verplichtingen met zijn kleinkind en daarom mocht Ben zijn einddoel verraden. Vandaag stond het Duitse Dremmen op het programma. Nadat een aantal bijgepraat waren over de precieze ligging werd besloten om gezamenlijk op pad te gaan. Mart ging maar een stukje mee omdat hij eerder thuis wilde zijn. De andere fietsen hadden wat meer vrijheid en zo gingen er een vijftiental op pad. Prorace, Trek, Colnago,……Jammer, maar we mogen geen reclame maken. Dan maar de berijders: Jan, Ger M, Toos, Wim, Ruud, Ben, Giel, Pé, Erna, Jean, Frans, Tine, George, Gène en Wim.

Duidelijk weer een mix van twee groepen, maar dat is in deze tijd geen probleem meer. Iedereen past zich aan, de een een tandje harder en de ander met de rem erop. En dat onder leiding van Ben, prima geassisteerd door Giel, Gène en Jean. Hopelijk niemand vergeten. Nog meer dan anders was het vooral goed opletten op de smallere wegen. Alles achter elkaar of een colonne van acht duo’s heb je niet zomaar ingehaald. En zelf moet je goed opletten bij het oversteken van drukkere wegen. Dan is het soms inhouden en wachten tot de groep weer gesloten is. Maar langzamerhand zijn we zo op elkaar ingespeeld dat we niemand meer tot de orde hoeven te roepen. De diverse merken en hun berijders weten wat er verwacht wordt. Zelfs de klim langs de Mariagrot in Oirsbeek wordt in groep genomen, ofschoon een enkeling op de pedalen staat om een eventuele vluchter bij de kraag te grijpen, maar geen enkele uitvalspoging wordt ondernomen. Met dit weer moet je ook geen gedonder over je afroepen. Ook niet als bij Merkelbeek de wegwerkzaamheden je dwingen om tot twee keer toe een anderen route te kiezen. Dat betekent de smalle, holle weg afdalen, bezaaid met bladeren, takken en een zestal varkensruggen, ofwel Pig Backs zoals Erna ze noemde. Zonder problemen omzeilden we deze obstakels om vanaf Etzenrade het mooi slingerend fietspad langs de Rode Beek te nemen. Hier is dit een nietig stroompje, ofschoon het meer stil staat dan stroomt. Anders is dat bij de Worm, breed en snel stromend. Dat snelle kun je ook bereiken als je stroomafwaarts fietst over het brede pad er langs. Tenminste, als je niet opgehouden wordt door Holzarbeiten, gedwongen wisselingen van links naar rechts of een lekke band van diezelfde Erna. Maar niemand maalde hierom, behalve de knorrende magen, want die verlangden inmiddels naar een boterhammetje en koffie.

Dit kwam pas na 47 km, maar toen werden we ook beloond met een zonovergoten terras van Pizzeria Genio. Het leek wel een overval toen hier 15 fietsen en hun berijders plaats namen. Maar de eigenaar had voor hetere vuren gestaan. Rustig vroeg hij in het Duits wat er gedronken werd en in het Italiaans telde hij de aantallen bij elkaar. Als je er gevoelig voor bent, dan hoorde je vandaag, Nederlands, Limburgs, Duits, Italiaans en Engels. Geen Frans, want een “NondeD…” was niet nodig. Een tweede rondje leverde veel cola op, want voor de terugweg moest voldoende vocht aanwezig zijn. En dat brengt ons op een goede raad van Frans, die geconstateerd had dat er maar bitter weinig gedronken werd onderweg. Dus: “Ga je op weg met Frans, dan heb je alleen met voldoende drinken een kans.”

Hier en daar ontstond een probleem met de kleding die ’s morgens nog nodig was, maar nu als ballast over kwam. Dus ergens wegproppen in een veel te klein zakje, open laten hangen, op- of afstropen of maar aanhouden. Als je er zelf niet tussen zat zou je zeggen: ”Een zooitje ongeregeld ging op weg naar huis.”

Gelukkig stuurde Ben ons door velden en over rustige wegen weer terug naar Nederland, waar we bij Spaanshuisken de grens passeerden. Weer een stukje taal erbij. Omdat er nog steeds gedisciplineerd gereden werd hoefde niemand het Spaans benauwd te krijgen. Ook niet bij de altijd gevaarlijke oversteek bij Nieuwstad. Omdat de temperaturen nog steeds bijzonder aangenaam waren besloot Ben om ons te vergezellen naar Elsloo. Enerzijds om de rit netjes af te sluiten en zeker ook om zich te belonen met een lekker koud ………. bij de Dikke Stein. En dat was hem na deze weer zeer geslaagde rit van harte gegund. Gelukkig hoefde hij dat niet alleen te doen. Ook dat tekent de saamhorigheid van de twee groepen vandaag. Daarom ook de titel: Dremmen is absoluut geen Drammen. En daar mag de groep na 90 km, 23 gemiddeld en dik 300 hm. best trots op zijn.       

Wil het eens nafietsen: https://connect.garmin.com/modern/activity/3422501103