Als je afwijkt van routeprogramma en aanvangstijd en daarbij via mail nog eens reclame maakt dan kun je er zeker van zijn dat er een ander gezelschap aan de start staat dan gewoonlijk. Voor sommigen is dat zo spannend dat kleding niet in orde is of de essentie van voldoende drinken bij warm weer totaal vergeten wordt.Dat laatste mondt dan uit in kramp, met alle gevolgen van dien. Hoe "slim" kun je dus zijn als je weet dat het kwik naar 30 graden zal oplopen. Eerst maar een even kijken wie zich liet verleiden.Chris T, Harrie V, Henk J, Mart C, Martin P, Pe B, Rien B, Wil S, Wim J en routeleider Hub B. Samen met Martin loodste hij ons door de eerste kilometers. Henk, op de tweede rij naast mij, vertelde hoe de route zou gaan lopen, maar dan had hij nog niet Hubs gedachten gelezen, want de route verliep andersom.Het werd een tocht met vele hoogtepunten, letterlijk en figuurlijk. Ons mooie Limburg mocht het spits afbijten: Sibbergrub, Ingbergracht, de weg parallel aan de Gulperberg, Epen en de golvende weg naar Sippenaeken. Hub kennende testte hij onze bandjes op het grindpad naar Mechelen. Daarin slaagden ze wonderwel en dat gaf een gerust gevoel voor de rest van de rit. Vanaf Sippenaeken geen meter meer vlak. Korte en steile beklimmingen en slopende lange wisselden elkaar af. Daarvoor liep de route via Lontzen, Walhorn en Raeren naar Eynatten. Op de teller stonden toen al ruim 700 hm. De reguliere pleisterplaats was dicht, maar een prima alternatief bleek een ijssalon. Het was wel even wachten op de bestelling, maar de schappelijke prijs en het terras in de schaduw vergoedde veel. Wij kregen dus geen gepeperde rekening aan onze broek, op eentje na. Bekijk dat wel even figuurlijk. Als je thuis vertrekt en daarbij je koersbroek binnenstebuiten hebt, dan krijg je dat zeker ingepeperd. Het zal wel te maken hebben met de eveneens zwarte kleur van de zeem. Wil had de enige juiste tip: "Koop in het vervolg een broek met een gekleurde zeem!" Of Wil dit niet langer wilde aanzien, maar hij koos ervoor om een kortere weg terug te nemen dan de rest van de club. Bidons werden bijgevuld want het zonnetje lachte inmiddels met al haar warme stralen op onze helm en de route zou nog vele hoogtepunten bevatten. Lichtenbusch, waar de Geul ontspringt, ontlokte iemand de uitspraak: " Als de Geul hier ontspringt en in de Maas uitstroomt, dan gaan we alleen maar in dalende lijn." Maar dat was een regelrechte illusie. De al dan niet geasfalteerde wegen door het Aachener Wald moesten ons uiteindelijk op de Vaalserberg brengen en dan is het duidelijk. Alleen maar klimmen. Normaal gesproken wordt de afdaling met grote snelheid genomen, maar dat was vandaag spelen met het noodlot. Alle grind dat de gemeente Vaals in voorraad had lag dik uitgestrooid tot beneden aan toe. Gelukkig hadden we de bandjes in Mechelen getest, dus zonder lek namen we ook dit obstakel. Door Holset en Harles daalden we af richting Vijlen, Hilleshagen en Mechelen. Even verder, voor Wijlre, kreeg Wim het mannetje met de hamer op zijn helm. Veel te weinig gedronken en dus kramp. Op een half bidonnetje kun je deze rit nooit doen. De eigen en die van Rien werden leeg gedronken en bij de Spar even verder werd er nog een liter bijgetankt. Zo sukkelde hij verder naar huis in een aangepast tempo. Een goede waarschuwing voor een volgende keer. Bedankt mannen voor alle hulp! Henk wilde vandaag zijn langste afstand van dit jaar doen en pakte nog even een rondje van ongeveer 20 km. erbij. De afstand van Hub, meer dan 150 km, zal hij waarschijnlijk niet gehaald hebben (klopt, zijn er 141 geworden). Die eer is Hub gegund, want het was me weer een schitterende route die hij voorschotelde.

De rit van vandaag klokte 116 km, 23,1 km/u en 1400 hm.